Wanganui - Wellington

Ontwaken gaat zoals gewoonlijk, echter opstaan is een ander verhaal...AU! Allebei een “beetje” spierpijn van de wandeling van gisteren. Na de eerste stappen naast het bed gaat het wel weer, maar dit gaan we vandaag voelen…

We gaan als eerste de straatjes van Wanganui bekijken, maar zoals het vaak is, 's avonds zijn we te laat en 's ochtends zijn we te vroeg, dus er is nog niet al te veel activiteit, de meeste winkeltjes e.d. zijn nog dicht. Hierdoor hebben we het weer snel gezien, en gaan onze route van vandaag beginnen. We moeten ons verplaatsen naar Wellington. Zo'n 200km, met eigenlijk weinig tussenpunten.
We komen door Foxton, een plaatsje, en hier hebben ze een aantal “Nederlandse” attracties, namelijk De Molen (een grote molen), The Dutch Market (een winkeltje met allerlei Nederlandse producten die niet in de gewone supermarkt te vinden zijn) en Dutch Oven (een bakkerijtje met Nederlandse baksels).

We komen eerst langs The Dutch Market, en nemen hier binnen een kijkje. Als we hier al die producten bij elkaar zien staan, valt het pas op wat we in de supermarkt inderdaad nog niet gezien hebben. Het gaat hier van Paprika chips, tot appelmoes, en van beschuit tot Maggi.
Nora kan het niet laten om iets wat ze toch erg mist te kopen: vlokken! Tevreden met een pak De Ruiter vlokken van $7,50 (€4,50!), verlaten wij de winkel.

We zoeken De Molen op, en gaan gewoon even kijken bij de Dutch Oven, wat ze zoal hebben. Nu is de betekenis die ik van “Dutch Oven” in het Engels ken de eigenaren misschien ontgaan, maar ik kan niet stoppen om er aan te denken… voor de duidelijkheid: http://www.urbandictionary.com/define.php?term=dutch+oven

Na de Dutch Oven, waar ze toch wel wat veel aan de Nederlandse keuken toeschrijven, zoals o.a. een Mexican slice, kijken we nog even bij de molen rond, maar meer om de benen nog even te strekken dan omdat het zo bijster interessant is.

Niet veel later rijden we dus weer verder naar Wellington, met nog wat korte stops om fit te blijven komen we zo'n 2,5 uur later in Wellington aan. We kijken of we al bij het hotel in kunnen checken en daar onze auto kunnen parkeren. De kamer is net klaar, dus we laden de auto uit en parkeren deze.

Vanuit het hotel lopen we Wellington in; wat ons als eerste opvalt, wat een wind! Het waait echt enorm hard, en het ziet er continu wat dreigend uit.
We gaan eerst op zoek naar de iSite, om te kijken of we tickets kunnen boeken voor een Weta Workshop Tour van morgen, dit lukt gelukkig. In het iSite gebouw staat een beeld gemaakt door Weta, mooi werk afgeleverd zoals gewoonlijk!

Verder willen we informatie krijgen of het Te Papa Museum vanavond ook open is; we lezen in ons boek van wel, maar kunnen er niks over vinden op internet. Bij de iSite weten ze ons te vertellen dat dat niet meer zo is. Dit gooit wel onze plannen een beetje om, want het museum stond voor vanavond op het programma. Dat gooien we dus even maar om, en gaan vanmiddag al het museum bekijken, maar niet voordat we al even een klein kijkje nemen in de haven en de omgeving van het museum.

Het museum is echt GROOT, in principe zou je er wel 2 dagen zoet mee zijn. Wij doen een snelle tour, en proberen er voor ons de krenten uit de (Te)pap(a) uit te halen. We lopen langs foto's, wat moderne kunst, een tentoonstelling over de Maori, een tentoonstelling over de krachten van de natuur, als het al tegen sluitingstijd aan begint te lopen. We zien ook nog een expositie “Gallipoli: The Scale Of Our War”, een expositie over de betrokkenheid van Nieuw Zeeland in WW1. In eerste instantie hebben we deze expositie overgeslagen, en zaten we niet te wachten op heel veel leeswerk in onze beperkte tijd. Maar voor de gein keken we toch even om het hoekje bij de ingang… We besloten meteen om toch de route door de expositie te lopen, dan maar zonder de verhalen. De reden dat we zo snel om waren na het kijkje om de hoek, was, dat er ENORME beelden van soldaten tentoongesteld stonden, gemaakt door Weta Workshops. Ongelooflijk hoe mooi, en levensecht deze beelden gemaakt waren! Schitterend! Je mond valt open van verbazing hoe de uitdrukkingen op de gezichten staan; Madam Tussaud is er maar kinderspel bij.

We hebben dus deze route met open mond nog op het nippertje weten te doorlopen...we hadden het ook zeker niet willen missen! Wat indrukwekkend!

Nadat we onze mond weer dicht hebben, worden we zowat het museum uitgegooid omdat het sluitingstijd is. Allerlei hekken worden op niet zachtzinnige wijze dichtgegooid om duidelijk te maken dat iedereen d'r uit moet. Dat doen we dan ook maar.
We lopen door de haven, en vanuit de haven lopen we naar Lambton Quay, waar de meeste winkels zijn (wel al weer dicht, maar we zien in ieder geval iets van de stad)

Na een heel stuk langs Lambton Quay gelopen te hebben, lopen we naar Queen's Wharf, om hier naar de oude pakhuisjes te zien die omgebouwd zijn tot horeca.

Van Queen's Wharf lopen we naar Cubastreet, waar allerlei winkeltjes en restaurants zitten van allerlei nationaliteiten. Door Cubastreet gaan we op weg naar de Capital Markets om op zoek te gaan naar winkeltjes die nog wel open zijn. Als we aankomen bij Capital Markets blijkt het hier te gaan om een foodcourt met gerechten uit allerlei landen.

Na deze lichte teleurstelling zoeken we nog een welbekende eetgelegenheid op (om ons niet te wagen aan kruiden en sauzen, de dag voordat we een boot op moeten). We eten wat, en we gaan weer lopend richting ons hotel. Onze spieren staan nu echt op klappen...met spierpijn door hellende straten is niet optimaal.
Als we terug in het hotel zijn, ploffen we neer, en bekijken we de dag van morgen. In ieder geval 9:00u de Weta Workshop Tour, en om 14:45u de boot naar het Zuidereiland. Even kijken of we tussendoor nog iets kunnen ondernemen.

Turangi - Wanganui

Deze morgen worden we om 7:30u op het parkeerterrein van (het einde van) de wandelroute verwacht. Hier worden we opgepikt door een shuttlebus om naar het vertrekpunt te gaan. Wij houden ons netjes aan ons schema, maar blijkbaar heeft de shuttlebus-maatschappij daar meer moeite mee, hierdoor zijn we rond 8:25u pas aan de andere kant, en kunnen we dan echt vertrekken. Misschien dat het grote aantal mensen dat de alpine crossing gaat doen iets te maken heeft met de vertraging, we zijn in ieder geval niet de enigen. Gemiddeld lopen 1500 mensen per dag de route, ik schat dat we vandaag dat gemiddelde aantikken.

Volgens de schema's die we eerder hebben gelezen, zou de totale route gemiddeld 7,5 uur in beslag nemen, het is een traject van 19,4 km, maar het stijgt eerst vrij veel, en daarna is het weer veel dalen. Wij gaan er vanuit dat wij er wel iets langer over zullen doen, aangezien foto en film ook geschoten “moet” worden.

We beginnen aan de tocht met een stukje dat langzaam wat omhoog gaat, en vanwaar we de bergen al goed kunnen aanschouwen. Het lijkt onwerkelijk dat we daar straks, als kleine stipjes vanaf hier, zullen gaan lopen.

Echter beginnen we het beetje bij beetje te voelen dat de stappen wat moeilijker worden; vooral ik (Sjors) heb het al vrij snel behoorlijk zwaar. Het nemen van de stappen is niet zo'n probleem, maar op de een of andere manier kom ik niet op adem; we lopen ook beiden met volle rugzakken, want we zijn natuurlijk wel goed voorbereid op pad gegaan, alle tips uit de omschrijving opgevolgd. Nora lijkt er een stuk minder moeite mee te hebben, terwijl ik als een oud racepaard loop te hijgen en puffen. Het zijn afwisselend wat treetjes, en dan een hellend stukje wat we moeten lopen. Ik probeer steeds een stukje te lopen, maar moet toch steeds vrij snel op adem proberen te komen.

Gelukkig hebben we geen guided-tour geboekt, want we zien ook steeds een meisje op de route lopen, dat wordt aangemoedigd (gemotiveerd/geïrriteerd) door een superfit mokkel (waarschijnlijk de guide) met van die prikstokken. Ik zou er alleen maar sacherijnig van worden, als er zo iemand achter me liep te schreeuwen; ik denk zelfs dat ik de top wel gehaald zou hebben, maar prikstok-mokkel niet…

Afijn, het uitzicht wordt mooier en mooier, maar de route wordt nog even een graadje erger. We doen het (door mij) rustig aan. Langzaam maar zeker komen we toch dichter bij de top van de route. Het uitzicht is echt prachtig, bergen, kraters, en scheuren in de aarde!
Als we aan de top zijn genieten we er ook even rustig van, tijd om weer even aan te sterken, volgens de beschrijving hebben we net het zwaarste achter de rug.

Op het hoogste punt verbazen we ons er wel over dat de mooie blauwe meertjes er niet zijn, waar de beschrijving ons eigenlijk mee gelokt heeft. We denken dat de droge kraterplekken de opgedroogde meertjes zijn of zo.

Dan is het weer tijd om verder te gaan, want we lopen al flink achter op “schema”. Als we nog geen twintig stappen hebben gezet, zien we aan de andere kant van de berg de meertjes verschijnen! We waren gewoon zo blij dat het even vlak was, dat we meteen waren gaan zitten, zonder even verder te kijken. Wow, wat een mooi uitzicht, deze meertjes, wat een mooie kleur!

De route loopt verder langs de meertjes, maar om daar te komen moeten we een heel steil stuk naar beneden...met losse steentjes en grind…dat is dus heel voorzichtig dalen, en af en toe wegglijden. Op een bepaald moment heb ik door dat ik beter niet kan proberen tegen de helling te vechten, en vanaf dan is het meer schaatsen dan wandelen, glijdend over de kleine steentjes vind ik het veel veiliger. Om op sommige stukjes een foto te maken, even naar een vastzittende grote vlakke steen zoeken, en dan is ook dat probleem weer getackeld.

Als we langs de meertjes zijn wordt de route een stukje makkelijker. Het is niet meer zo steil, en er is meer grip.
We lopen uiteindelijk ook de echte bergtoppen uit. We komen nog terecht in een stuk waar de rookwolken nog uit de aarde komen.

Maar daarna is het vooral afdalen, waar voor mij de hel pas echt lijkt te beginnen. Mijn knieën willen al even niet meer, doordat ik er steeds mijn volle gewicht op moet laten balanceren met elke stap naar beneden. Met trillende knietjes als ik traptreden moet bedwingen, gaan we verder. Wel een flink afzien, en helaas is dit “laatste stukje” (6,4 km) voor mijn gevoel alleen maar de terugweg naar de parkeerplaats en niet het meeste interessante gedeelte.

Uiteindelijk zijn we om 17:35u weer bij de auto...totaal kapot! Maar we hebben het wel gehaald, en een prachtige omgeving gezien en mogen ervaren! Van 8:25u tot 17:35u klimmen en dalen…het was zwaar, maar ik zou de Tongariro Alpine Crossing toch iedereen aan willen bevelen, zo mooi!!! (tussen het hijgen door)

Aangezien we de benodigde tijd wat anders in hadden geschat, vertrekken we meteen weer verder met de auto, en proberen al strompelend nog wat bezienswaardigheden mee te pakken.

We verplaatsen ons naar Ohakune, een klein plaatsje in de buurt. Onderweg komen we nog langs een oude spoorbrug waar we heel even voor stoppen...uitstappen begint nu al moeilijk te worden.
In Ohakune “lopen” we nog even door wat straatjes en gaan met de auto op zoek naar de Old Coach Road; we vinden het begin ervan bij een oud stationnetje. Maar aan lopen zullen we maar niet meer beginnen. Alleen het stationnetje even op de gevoelige plaat vastgelegd.
Hierna rijden we door naar onze eindbestemming van vandaag, Wanganui, hier cruisen we nog even door de straten om te zien waar we morgen even naar de winkeltjes en de straatjes willen kijken.
In onze accommodatie kijken we even naar de plannen voor morgen, maar na deze vermoeiende dag gaan de luikjes al snel toe...zoals ze dan zeggen...moe maar voldaan!

Taupo - Turangi

Vandaag is het aantal af te leggen kilometers naar de volgende accommodatie niet al te hoog.
We starten vandaag rustig met een kort wandelingetje door Taupo, en supporten de lokale middenstand met de aankoop van een paar souvenirs. We lopen even bij de lokale “vvv” binnen en vinden hier een plattegrondje met een groot aantal Graffiti-uitingen in het stadje. We denken dat dit rustig begin van de dag wel kan en lopen dus al zoekende naar de vaak kleurrijke afbeeldingen door de straten.

Na een poosje hebben we het wel gezien met de graffiti en betrappen we er ons op dat we niet meer zo nieuwsgierig zijn naar wat er nog meer voor afbeeldingen zouden kunnen staan. De beslissing is snel genomen en een afslag later lopen we gewoon naar winkeltjes te kijken. Het moet deze ochtend niet gekker worden…we gaan zelfs bij een koffietentje op een terrasje zitten en drinken een cappuccino met iets lekkers erbij. We vragen ons af of de klad er niet in begint te komen met de vakantie, maar we wijten het zelf aan het feit dat er bij Lake Taupo heel veel te doen is, maar dat dat juist de dingen zijn die wij niet zo makkelijk zullen doen: skydiven, vissen op het meer, etc.

We verlaten Taupo zonder verdere activiteiten, en verplaatsen ons naar Turangi. Turangi is wel het meest bruisende stukje Nieuw Zeeland dat we hebben gezien tot nu toe…..NIET! We lopen door het bruisende centrum, en het voornaamste wat we zien is een soort van retro-winkel waar “leuke” vintage- of retrospullen te koop zijn, maar alle interieurs die we verder tegenkomen, doen absoluut niet onder voor deze vintage. Het hele dorp lijkt in de jaren 60 te zijn blijven hangen.

We hebben Turangi ook meer als tussenstop gekozen om het Tongariro National Park te kunnen bezoeken. We bereiden ons hierop voor door bij de iSite (vvv) alvast tickets te boeken voor de shuttlebus voor morgen. We zijn van plan de Tongariro Alpine Crossing morgen te gaan lopen, wel een uitdaging, maar dat moet vast lukken. We boeken een shuttlebus van de het eindpunt (waar wij onze auto parkeren), naar het beginpunt van de wandeling, zodat we naar onze auto teruglopen gedurende de dag.
Na deze plannen geregeld te hebben, willen we de Desert Road gaan bekijken die aan de Oostkant van het Tongariro NP loopt. Hier ziet het landschap er inderdaad meer woestijnachtig uit. Uiteindelijk blijkt wel dat de route om het park een beetje verder is dan we dachten, dus keren op tijd weer om, om ook nog een klein gedeelte van de Westkant van de route om het park heen te kunnen zien. Hiermee hebben we eigenlijk al een gedeelte van waar we morgen zullen wandelen van veraf gezien. Het bekendste is een berg in het groepje bergtoppen die als inspiratie diende voor Mount Doom in de Lord Of The Rings Films. De berg heeft een bijna perfecte konische vorm, waardoor deze eer “hem” ten beurt is gevallen.

Na het half rondje rondom het nationale park, keren we terug om ons in het nachtleven van Turangi te storten; vroeg naar bed dus, om morgen fit te zijn voor de uitdaging. Veel te plannen valt er voor morgen ook niet, want de Tongariro Alpine Crossing zal het grootste gedeelte van onze dag in beslag nemen.

Rotorua - Taupo

Alweer een dag niet uitslapen, we vertrekken in de ochtend vanuit het hotel als eerste naar de rand van het Lake Rotorua. Ook hier is duidelijk te zien dat er veel geothermische activiteit is, maar echt mooi is het stukje waar wij lopen eigenlijk niet.

We bekijken dus maar een klein stukje, en gaan verder naar mooiere oorden.
Als tweede routepunt hebben wij voor vandaag Orakei Karako uitgekozen, een kleiner, minder bekend stukje geothermiek. Maar dat het minder bekend en kleiner is, blijkt niet dat het ook minder mooi is. In tegendeel, dit park is misschien wel de topper van het stel. Hier dus weer een mooie rondwandeling gemaakt. Flink wat hoogteverschillen ook, dus weer een flinke aanslag op de kuiten. Maar je moet het er voor over hebben om al dit prachtigs te zien, we genieten dus met volle teugen.

Na weer op aarde te zijn beland van deze onaardse schoonheid, mogen we deze echter weer verlaten, want het volgende routepunt is Craters Of The Moon. We hadden ons er een “maan-ser” landschap van voorgesteld, maar de wandeling is wat korter dan de vorigen, dus de “teleurstelling” duurt maar kort.

Het park is mooi, maar vergeleken wat we eerder al gezien hebben…
We zijn inmiddels al weer in de middag beland als we in de buurt komen van de Aratiatia Rapids. Hier staat een sluis, die dagelijks 4 keer opengezet wordt, waardoor er na de sluis een stroom van razend water ontstaat. Deze Rapids zijn ook gebruikt om een scene uit The Hobbit 2-film op te nemen. Als je nagaat hoe hard het water stroomt, is het maar goed dat ze hiervoor alleen vaten in de stroom hebben gegooid, en geen acteurs.
Om 10, 12 , 14 en 16 uur gaan de sluizen voor een kwartiertje open. Er is een aantal punten waaruit je kunt kiezen waar je het spektakel kunt bewonderen. Punt 1 is op de brug waar je het water door de sluisdeuren kunt zien stromen, punt 2 is aan de andere kant van de brug, waar je het water in het eerste gedeelte ziet stromen, en als het hoog genoeg is als het ware over ziet lopen in de stroom. Punt 3 is een uitkijkplatform dat een stukje verder boven de stroom is gebouwd. Punt 4 is een uitkijkplatform dat nog verder en hoger boven de stroom aangelegd is. Maar ja, waarom kiezen als alles ook in één sluisopening te halen is? We beginnen bij punt 1.

Strak getimed gaan we naar punt 2

, om vervolgens als gekken naar punt 3 te lopen. We zijn hier ook nog op tijd.

Nora houdt het nu even bij punt 3, maar ik kan het niet laten om ook punt 4 op mijn checklistje te krijgen. Het pad is een stukje langer en zwaarder dan ik verwacht had, maar hijgend en wel kom ik op punt 4 aan, en zie de witte kolkende massa nog mooi door de vallei stromen.

Niet veel later wordt de stroming donkerder, en is te zien dat deze dus minder hard begint te stromen. Nora wou ook nog punt 4 bekijken, dus die komt na het spektakel bij punt 3 bekeken te hebben ook nog naar punt 4.

Als de stroom echt ten einde lijkt te zijn, lopen we samen weer naar de auto.
We vinden dat we wel weer genoeg activiteit hebben gehad voor vandaag. We hebben nog de Huka Falls op ons programma staan, maar besluiten dat we deze alleen gaan bekijken als we er zowat met de auto naast staan. We hebben geluk, we komen met de borden langs de weg al snel bij een uitkijkpunt, 5 stappen van de parkeerplaats, dus deze voldoet aan ons criterium. Er stroomt weer een hoop water naar beneden, in de boekjes lezen we 200.000 liter per seconde!

We zien in de verte nog een plek waar mensen staan te kijken, dus die plek willen we ook nog even bekijken (met voornoemd criterium). We zijn ook weer snel bij dit punt, en het is ook op valafstand van de auto. We lopen toch nog een heel klein stukje langs de stroom om toch alles gezien te hebben. Opvallend is wel de helder blauwe kleur van het water, en het felle witte als het voorbij raast.

Na de Huka Falls hebben we onze taks voor vandaag helemaal gehad. Na al dit geweldigs weer gezien te hebben, komen we rond 18u aan bij ons hotel in Taupo.
Na ingecheckt en onze spullen uitgeladen te hebben, gaan we nog heel even het stadje in, voornamelijk om iets te eten en we zien de zon ondergaan langs het meer (Lake Taupo).

Bij het inchecken hoorden we dat ze een Spa Pool hebben bij deze accommodatie. We gunnen ons eens een keer de tijd om hier een half uurtje in te “duiken”. Het was heerlijk, maar teruggekomen op onze kamer buigen we ons zoals gewoonlijk toch maar weer snel over de plannen van morgen. Slopende dagen, maar we zijn maar één keer hier, dus daarom willen we er ten volste van genieten, en dat zit bij ons nou eenmaal voornamelijk in veel gaan doen en zien.

Helaas blijkt het door tijdgebrek (zoals gebruikelijk) niet altijd mogelijk om de reisblog goed bij te houden, alhoewel we dit wel willen als ons eigen “naslagwerkje”.

Deze avond ga ik, nadat Nora is gaan slapen nog even door. Ik zet voor het eerst een tv aan tijdens de vakantie (goed teken), ik wil mijn foto's en video's backuppen, en doe dat onder het genot van een aantal mooie dartwedstrijden van de UK Open 2016 die toevallig op tv zijn.

Rotorua en omgeving

Zoals eerder gezegd, vandaag geen inpak-stress, want vannacht slapen we gewoon weer in hetzelfde hotel. We hebben vandaag onze zinnen gezet op wat geothermische uitstapjes. Het gebied van en rondom Rotorua is geothermisch zeer actief, en op allerlei plekken hebben ze daarom geothermische gebieden als tot “park” gebombardeerd, en kun je hier rondwandelingen maken en de grond zien stomen en borrelen. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, dat we toch een keuze hebben moeten maken.
We beginnen in de ochtend met het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland, deze keuze is ook bepaald omdat er elke dag om 10:15u de Lady Knox Geyser spuit. We beginnen in het “hoofd”-park, en lopen hier een gedeelte van de route, hier is al veel geborrel en geblaas te zien en horen. Het blijft fascinerend!

Rond 9:40u dienen we met de auto een klein stukje, naar een plek buiten het “hoofd”-park, te rijden, om op tijd te zijn om de geiser te zien spuiten. Wat we al verwacht hadden, we zijn niet de enigen...we waren zowat als eerste in het park om een uur of 8:45u, maar iedereen plant zijn bezoek natuurlijk rond de geiser eruptie.
We zijn ruim op tijd bij de Lady Knox Geyser, en zoeken een plaatsje op de tribune(!). Vol spanning zitten we te wachten, en zien de tribunes voller en voller worden.
Uiteindelijk komt er rond 10:15 een man tevoorschijn, die een microfoon pakt, en aan gaat kondigen wat er ongeveer gaat gebeuren, en waarom. Hij heeft ook iets in zijn hand; het blijkt een soort “zeep” te zijn…scheikundige term weet ik even niet. Dit goedje gooit hij in de opening van de geiser en vertelt nog even wat verder, tot hij plaats maakt voor de eruptie van de geiser. Hmmmm, een beetje een tegenvaller...de geiser heeft niet echt een plotselinge eruptie, maar begint langzaam te borrelen en steeds hoger te spuiten...langzaam, en daarbij is het nog eens kunstmatig opgewekt; beetje jammer.

Na de geiser-SHOW, gaan we weer naar het “hoofd”-park, zoals iedereen van de overvolle tribunes. Het is een mooie chaos op het parkeerterrein van de geiser. Gelukkig is het op het parkeerterrein van het “hoofd”-park een stuk beter geregeld, en vinden we snel een plekje door aanwijzingen van de verkeersregelaars.

We sprinten langs het eerste stuk van het park dat we eerder vanochtend al gezien hebben, en beginnen vanaf het nieuwe stuk weer de bezienswaardigheden te bewonderen. Alle plekken hebben een naam gekregen, zoals bijvoorbeeld de veelzeggende namen Artist's Palette, Champagne Pool of Devil's Bath. We lopen de hele route, en daar zijn we nogal even mee bezig, weer een goede conditietraining. De eerste dagen ook flink spierpijn gehad allebei, maar nu zijn we wat meer gewend, dus kunnen we er vol tegenaan. Voornamelijk de Champagne Pool is zeer mooi, het andere borrelen en puffen van de aarde is ook niet onaardig (=understatement).

Na de route gelopen te hebben, verlaten we hetpark, en rijden we naar de “Mud Pools” die net buiten het park aan het borrelen zijn. Dit zijn Nora's favoriete borrelaars, als de modder op willekeurige momenten ineens een bel vormen, of er gewoon een klodder de lucht in vliegt. Het is ook weer een wonderbaarlijk gezicht.

Na ook dit weer op ons checklistje te hebben aangevinkt gaan we weer verder. Niet ver van Wai-O-Tapu ligt Waimangu Volcanic Valley, onze volgende bestemming. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een vulkanisch actieve vallei. Ondanks dat we vanmorgen al veel geothermische activiteit gezien hebben, is deze hike weer anders, ander soort omgeving en ander soort gepruttel. De vallei ziet er met zijn begroeiing uit als Jurassic Park, je verwacht elk moment te moeten vluchten voor een T-rex….

Aangezien we wat later in het park zijn, mogen we alleen heenlopen naar het einde van de route, en de terugweg moeten we afleggen met de pendelbus die tussen de ingang en 3 punten in het park rijdt. We gaan er vanuit dat wij maar tot busstop 2 gaan komen, aangezien we meestal wat langer stilstaan bij dingen die we mooi vinden.
Uiteindelijk komen we inderdaad bij busstop 2 aan, alwaar we moeten wachten op de bus (de laatste van vandaag). Als de buschauffeur langskomt om naar busstop 3 te gaan, vraagt hij of we ook mee willen rijden, zodat we ook nog even het meer kunnen zien dat aan het einde van de route ligt. Dus da's weer een extraatje waar we niet op gerekend hadden.
De buschauffeur is ook druk aan het tellen hoeveel mensen ie nu heeft “gevonden” en hoeveel er nog in het park zouden moeten zijn (gezien de auto's die er nog op het parkeerterrein staan en de inkomende aantallen die ze bij de entree bijhouden).

Nadat we het meer nog even gezien hebben, vertrekt de bus naar de entree. Als we daar aankomen en nog even door het souvenirwinkeltje lopen, vraagt de medewerkster hier of we nog een gratis sandwich mee willen nemen, omdat ze toch zo gaan sluiten. We nemen het aanbod aan, en zo tillen we het avondeten-pauperen naar een hoger niveau.
We rijden terug naar Rotorua en bezoeken hier nog even het gratis openbare geothermische park, Kuirau Park,in het centrum.

Hierna gaan we ook nog even naar de supermarkt om wat extra spulletjes te halen.

In het hotel aangekomen, verorberen we onze pauper-maaltijd en gaan voor het eerst in de vakantie proberen een wasje te draaien met de onbekende machines die we hier tot onze beschikking hebben. Tijdens het wachten op de was, plannen we activiteiten van morgen.

Uiteindelijk lijkt de was gelukt te zijn, dus da's ook weer mooi geregeld!

Dan maar snel slapen...

Otorohanga (Waitomo) - Rotorua (tussenstop Hobbiton!)

Vandaag hebben we echt eens druk om écht op tijd te vertrekken, we gaan vanochtend naar de Waitomo Glowworm Caves, en het liefst gebeurt dit direct na opening van de grotten, aangezien ons middagprogramma als vast staat om 14:00u.

Aangezien onze accommodatie een B&B is, hebben we wel een uitgebreider ontbijt dan normaal gesproken. We hebben gisterenavond de tijd waarop wij wensten te ontbijten op een bordje in de gang mogen schrijven, zodat de gastvrouw wist wanneer ze ons kon verwachten. Aangezien er al een ontbijt gepland stond voor 7u, hebben wij ons ontbijt om 7:15u gepland, zodat er niet te veel overlap zit met de andere gasten wat misschien voor vertraging in de keuken zorgt.
Als we aankomen in de ontbijtkamer, is deze nog leeg. Wel is er netjes voor 4 personen ingedekt, maar wij zijn de eersten. De gastvrouw komt ons vragen of we een keuze kunnen maken uit de ZEER uitgebreide ontbijtkaart. Wij maken onze keuze, en zij gaat meteen aan de slag. Niet veel later komt ze met twee overheerlijke bestellingen terug. In de brochure lazen we dat de gastvrouw vroeger chefkok was, dus dat verklaard waarschijnlijk de overvolle ontbijtkaart.
Als wij aan ons ontbijt begonnen zijn komen de (verlate) gasten ook naar de ontbijtkamer en nemen plaats naast ons aan de grote tafel. We praten wat en horen van hen dat ze uit Texas, USA komen en ook voor 4 weken op rondreis zijn in Nieuw Zeeland. We praten nog even gezellig met dit echtpaar maar als ontbijt op is gaan we toch echt nog even snel naar de kamer om ons klaar te maken voor vertrek.

Het lukt ons om bij de ingang van de grotten te staan om 9:00u, zodat we met de eerste tour mee kunnen.

Dit ternauwernood, omdat men hier in Nieuw Zeeland nog niet echt van efficiëntie heeft gehoord. Bij de kassa duurt het ongeveer 5 minuten voordat iemand een ticket heeft kunnen kopen. Naam moet worden ingevoerd, land van herkomst, tijd van de tour, en dan moet de kassamedewerker ook nog op 2 verschillende manieren een printje maken. Vervolgens een brochure op een onhandige plaats pakken, met een niettang alles aan elkaar nieten, en dat allemaal op het dooie gemakkie. Als er dan 4 mensen voor je staan in de rij (1 kassa open), dan ben je wel even onderweg voor dat alles geregeld is. Maar het goede nieuws is, dat het lukt om 8:58u dan ook daadwerkelijk onze kaartjes in handen te krijgen, en snel naar de ingang te lopen, alwaar de tourgide ons op zal pikken.

We worden niet veel later ook opgepikt door de tourguide, en met een groepje van zo'n 20 mensen gaan we van start met de tour. Als eerste wordt uitgelegd dat er niet gefilmd of gefotografeerd mag worden; dit zou de gloeiwormen af kunnen schrikken waardoor ze hun lichtje uit zouden kunnen doen. We hadden ons al voorbereid op deze teleurstelling, dus we gaan vol enthousiasme de grot in. Binnen blijkt het sowieso zo donker gehouden worden, dat het haast onmogelijk is om een beetje fatsoenlijk iets vast te leggen.
We krijgen op verschillende plekken een praatje over de stalactieten en stalagmieten en over de gloeiworm natuurlijk. Deze gebruikt draadjes van spuug om insecten te vangen in de donkere grot, en gebruikt zijn lichtje om de insecten te lokken. Allemaal heel interessant. We krijgen ook een gloeiworm van redelijk dichtbij te zien, en zien zijn draden ook duidelijk te hangen. Door af en toe op bepaalde plaatsen wat lampen aan te doen, krijgen we op verschillende plaatsen wat te zien. In de “kathedraal” van de grot vraagt de tourguide of er een zanger of zangeres in de groep zit, om te kunnen demonstreren wat voor een unieke akoestiek de grot heeft. Er zit geen zanger(es) in onze gelederen, dus besluit de tourguide zelf een Maori-liedje te zingen. Ze heeft een mooie zangstem, al zijn de woorden ons niet helemaal duidelijk in het Maori.
Na dit korte intermezzo gaan we weer verder de grot in, hier en daar zien we al wel wat gloeiwormen.
Als laatste worden we de grot uitgevaren met een bootje, de tourguide vraagt om absoluut stil te zijn in het bootje, omdat je dan pas echt kunt genieten van het vaartochtje. Als we allemaal in de boot zijn gestapt gaat ons bootje de donkere grot in, en dan verschijnen ineens honderden, misschien wel duizenden gloeiwormpjes aan de muren, maar vooral de bovenkant van de grot. Het is alsof je naar een sterrenhemel kijkt, maar dan met meer en fellere sterren dan gebruikelijk. Langzaam varen we zo'n 10 minuten door de grot...de gloeiwormen vormen haast een tunnel van lichtjes. Het is echt een prachtig boottochtje, echt een aanrader! We komen langzaam via de gloeiwormpjes-tunnel buiten weer in het felle licht aan, waar we uit het bootje mogen stappen; wat een indrukwekkend boottochtje, en ook vooral omdat iedereen ook stil is gebleven zoals gevraagd is, want herrie maken kunnen sommige toeristen hier.

Na deze fantastische rondleiding gaan we nog even de souvenirshop in om in ieder geval wat ansichtkaarten met de grotten en de gloeiwormen te kopen, want dan hebben we toch nog een paar foto's als het ware. Als we naar het parkeerterrein lopen, zien we dat het al een heel stuk drukker is dan toen wij aankwamen, al meerdere toerbussen zijn gearriveerd.
Nu is het dan tijd om ons te spoeden naar het middagprogramma, hiervoor rijden we richting Matamata een dorpje ten Oosten van onze huidige locatie.
We zijn zeer gespannen voor onze tour van 14:00u. Als we onze bestemming naderen, zien we het landschap veranderen, waardoor we ook het idee hebben dat we dichterbij komen. We stoppen even om het landschap op de gevoelige plaat vast te leggen.

Na deze korte onderbreking rijden we weer verder, en niet veel later zijn we er, The Shire's Rest, van hieruit zal onze tour vertrekken naar…. Hobbiton!
Hobbiton is één van de filmlocaties van de Lord of the Rings-films, en The Hobbit-films.
We zijn mooi op tijd, dus kunnen alvast even door het souvenirswinkeltje lopen, en even rondkijken. We zien bus na bus vertrekken voor steeds weer een nieuwe tour. Ieder kwartier lijkt er wel een bus te vertrekken. Het zal wel druk zijn in Hobbiton.

De tickets voor deze tour hebben we thuis al geboekt, we gaan er vanuit dat de kaartjes die we geprint hebben genoeg zijn om ons te melden bij de rij voor de bus, echter komen we er op het laatste moment achter dat we ons eerst moeten “inchecken” en daar dus weer nieuwe kaartjes krijgen. Gelukkig is deze ontdekking wel op tijd, dus dat is wel handig. Er stond ook helemaal niets over omwisselen van kaartjes o.i.d., was wel handig geweest!

Als we ongeveer richting de rij voor de bus willen lopen, zien we het echtpaar waar we vanmorgen mee aan de ontbijttafel zaten, zitten. We groeten ze even en nemen de ochtend even door. Zij blijken om 14:30u de tour te hebben, omdat dat bij aankomst de eerstvolgende mogelijkheid was. Het is dus wel duidelijk dat het hier behoorlijk druk is.
Niet veel later komt de bus, en mogen wij instappen. Het echtpaar zien we alsnog instappen voor de 14u-tour, we groeten elkaar nogmaals kort.
De bus zit nu vol, dus we vertrekken voor de 2-uurs tour door Hobbiton. Als we over de heuvels richting het plaatsje rijden, vertelt de chauffeur, en daarna de toergids allerlei leuk weetjes over de filmlocatie waar we nu zijn. Al snel zijn we bij het echte Hobbiton aangekomen, en met een grote groep stappen we uit de bus, en beginnen we aan de tour met de gids.

Meteen bij binnenkomst ziet alles er al als Hobbiton uit. Als we beginnen met lopen zien we steeds meer van het dorpje verschijnen.

Wow, dit ziet er wel heel mooi uit! Alsof je zo de film inloopt. We krijgen een mooie rondleiding van de toergids, maarwe lopen steeds een stukje achter, omdat we maar blijven fotograferen en filmen! Dat komt echt omdat alles er zo schitterend uit ziet. We proberen niet te veel (liefst geen) mensen op de foto/video te krijgen. Met de foto's is dat volgens mij best goed gelukt, maar dit kost steeds weer wat extra tijd. We lopen op een gegeven moment een beetje te ver achter en missen heel af en toe een stukje het verhaaltje door onze vertraging.

We worden gestructureerd door het dorpje geloodst. En het ene hobbithol is nog mooier dan het andere. Alles is tot in details uitgewerkt.

We eindigen uiteindelijk in de Green Dragon.Hier “krijgen” we beiden een drankje, dat is ook wel nodig, want het is bloedheet, en we hebben in een behoorlijk tempo het dorpje doorkruist, en het blijkt toch nog iets groter dan we vooraf hadden gedacht. Bij de Green Dragon hebben we nog even tijd om van daaruit wat laatste foto's te maken, en daarna worden we verzocht om weer plaats te nemen in de bus voor de terugreis naar The Shire's Rest.

Hier kopen we nog wat kleine dingen in de souvenirshop, want de echte collectors items zijn aan de dure kant.
Na de toer deze belevenis in Hobbiton rijden we nog even naar het centrum van Matamata, het plaatsje waar deze locatie bij hoort. Hier hebben ze een “VVV”-kantoortje dat in dezelfde stijl gebouwd is. Helaas is deze gesloten, aangezien we er na vijven pas aankomen.
Snel daarna gaan we dan toch het laatste uurtje rijden naar Rotorua naar ons nieuwe hotel. Hier aangekomen laden we de spullen uit, en gaan en het stadje even eten. We lopen even door Eat Streat, zoals een gedeelte van het centrum heet, waar allerlei restaurants bij elkaar gepakt zijn. We hebben echter geen zin om hier uitgebreid te eten, dus verplaatsen we ons naar de lokale Burger King, om een snelle hap te doen.
Weer in het hotel aangekomen gaan we de plannen maken voor morgen; we schieten even in de stress omdat er zoveel is wat we zouden willen doen, maar waar we de tijd gewoon niet voor hebben. Dan maar een aantal dingen uitpikken die we zien als hoogtepunten. Weer te laat gaan slapen door deze keuze-stress. Het voordeel dat we wel hebben, is dat we twee nachten in Rotorua slapen, dus morgen geen inpak-cyclus.

Mangawhai - Otorohama (Waitomo)

De overnachting was vandaag fijn, ruim appartement, keukentje, “woonkamer”, en een aparte slaapkamer. Door alle boodschappen en alle spullen die we sowieso bij ons hebben, moeten we met al deze ruimte alsnog uitkijken dat we niet alles volbouwen. Helaas moet alles ook steeds weer ingepakt worden, dus we proberen het allemaal zo compact mogelijk te houden; helaas lukt ons dat nauwelijks. Hierdoor moeten we elke avond en morgen nogal eens op en neer lopen naar de auto met spullen.

Na dit ritueel ook vandaag weer uitgevoerd te hebben, gaan we op pad. Er liggen vandaag een hoop kilometers op ons te wachten, en de bezienswaardigheden die we uitgezocht hebben, liggen pas aan het einde van onze route. We moeten zo'n 300 kilometer rijden en Google Maps denkt dat we daar zo'n 3,5 uur mee bezig zijn (zonder rustpauzes of tussenstops).

Vandaag heb ik het zwaar met autorijden, gisteren toch weer net iets te lang met ons reisverslagje en foto's bezig geweest. We stoppen wat vaker even om weer wat fitter achter het stuur te zitten.

We rijden weer door allerlei mooie omgevingen, maar tijdens een stopje stuiten we op iets wat ook mooi is, maar dan van een andere soort. We zijn gestopt om even de benen te strekken en om een sanitaire stop te doen. We zien een bordje dat er een toilet in de buurt is, en we hebben deze al snel gevonden. Het blijkt een openbaar toilet te zijn, maar geen gewone, nee, een heel high-tech exemplaar. Om het toilet binnen te gaan, dien je op een knop te drukken, vervolgens gaat er met een Star Wars geluidje een schuifdeur open, en word je verwelkomd door een stem die verdere aanwijzingen geeft. Binnen aangekomen is het de bedoeling om de Close-knop te drukken verteld de stem mij, en met hetzelfde geluid sluit de deur zich, waarna er een “gezellig” muziekje keihard door de voornamelijk roestvrijstalen “kleine kamer”. Na het doen van het onvermijdelijke, kun je met een knopje het rolletje papier afrollen. Vervolgens waren er 3 gaten met de functies, zeep, water en blowen om de gedane zaken hygiënisch te beëindigen. Om het “kleine kamertje” te verlaten, dient weer een knopje ingedrukt te worden volgens de stem; de deur zoeft weer open… Ik als bewonderaar/liefhebber van nieuwe technieken, vind het echter toch allemaal nogal overdreven, dus kan er wel om lachen. De waarschuwing in het begin, dat het toilet na 10 minuten automatisch een alarm laat afgaan en dat de deur daarna geopend wordt, daar kunnen Nora ook de humor wel van inzien…
We zullen onze weg toch moeten vervolgen, ondanks dit “entertainment van de straat”. We rijden via plaatsen met veelzeggende namen van Whatawhata, Tihiroa naar Otorohanga. Weer een mooie route door een gevarieerd landschap.

In de laatstgenoemde plaats zullen we vanavond overnachten, we rijden in het dorpje eerst naar het Kiwi House om hier te gaan kijken naar de kiwi. We willen graag een kiwi zien, maar aangezien ze in het wild niet heel veel meer voorkomen en moeilijk te vinden zijn aangezien het nachtdieren zijn, lijkt het ons het beste om hier de kiwi te gaan bewonderen. We zijn op een mooie tijd binnengekomen van het dierenparkje, aangezien we meteen een voedersessie van de kiwi kunnen meemaken.
We zien in het donkere verblijf de kiwi al zitten, maar helaas mogen we hier geen foto's maken of filmen om het beestje niet gek te maken.

Als de verzorgster met voedsel aankomt wordt het beestje wakker en sprint er naartoe. Het valt ons op dat de kiwi een stuk groter is dan we beiden hadden verwacht. Het is maar een raar vogel(tje) met zijn lange snavel, grote lijf, zonder echte vleugels. Hij loopt heel grappig. De verzorgster had vantevoren uitgelegd dat deze kiwi zeer territoriaal is en zou gaan proberen zijn territorium te verdedigen. Op het moment dat hij even niets te eten krijgt, begint hij tegen haar broek te springen en met zijn snavel te pikken en met zijn klauwen te grijpen. Het is een komisch gezicht. Na het voederen wil de verzorgster over de omheining terugstappen, maar dit kost veel moeite met de vechtersbaas.

Na het voederen gaan wij verder de rest van het parkje bekijken, maar dat is verder niet al te interessant. Er zitten veel verschillende inheemse vogels, maar de collectie bestaat voornamelijk uit een x aantal eendensoorten. Verder zijn er nog wat terraria met verschillende gecko's. We zijn snel klaar met de rest.

Na het Kiwi House rijden we verder naar de punten die we op ons planblaadje hebben staan. Als eerste komen we aan bij Mongohue Natural Bridge. Een korte wandeling brengt ons naar de Natural Bridge. Deze is ontstaan doordat de muur van een grot afgebroken is, waardoor dus een onderdoorgang gevormd is.

Onze korte wandeling wordt vervolgens nog een iets te lange wandeling doordat we een bord niet goed gelezen hebben, of verkeerd begrepen hebben. Uiteindelijk komen we via een iets langer rondje weer bij onze auto. Dat komt goed uit, want dan kunnen we even rusten naar het volgende punt. We zijn hier vrij snel. We parkeren en gaan vol goede moed naar de Piri Piri cave. Natuurlijk goed voorbereid met een aantal zaklampjes stappen wij de grot in. Via een flinke trap komen wij in de grot op de bodem terecht. We schijnen met onze lampjes om al het moois te bekijken,stalactieten en stalagmieten en kieren en gaten verder naar beneden. Weer ontzettend mooi allemaal hoor!

Hierna rijden we weer een zeer kort stukje door (of eigenlijk terug), naar de Marokopa Falls. Ok, we hebben nogal veel watervallen gezien in onze vakanties, maar deze willen we ook nog wel even zien. Na wederom een korte wandeling naar deze waterval, komen we snel aan.

Nu gewoon dezelfde route terug, dus geen risico op rare fratsen.

We rijden nu weer een stukje terug naar Otorohanga waar ons nieuwe verblijf staat. Wanneer wij rond 6:30u aankomen op de plaats van bestemming, worden wij warm verwelkomd door de aardige vrouw-des-huizes. Zij begeleidt ons naar onze kamer, en legt uit hoe alles hier zoal werkt. Het is een B&B met 4 kamers.
We gaan na een korte stop in onze accommodatie op pad naar het dorpje om wat eten te scoren. Er is niet echt veel open in het dorpje dus het komt neer op een snelle hap. Dat komt ook goed uit, want we moeten nog kijken wat de plannen gaan worden voor zaterdag.

Paihia - Mangawhai

Wat misschien op zal vallen is de ontbrekende reisblog van 2 maart, maar is helaas gisteren door tijdgebrek niet afgekomen. Dag van vandaag zit nog iets verser in het geheugen, dus deze eerst, later meer.

Wat een slechte start vandaag, 6:00u loopt mijn wekker af, wordt uitgezet (want zometeen loopt Nora's wekker toch af). 6:15u Nora's wekker schijnt afgelopen te zijn, maar beiden weten we nergens van, als we om 7:00u wakker schrikken. Snel de ochtendrituelen gedaan en op pad.

We gaan even het plaatsje van onze overnachting bekijken, Paihia. Het is een kustplaatsje met veel toerisme, dat zien we aan het grote aantal typische “badplaats”-restaurants en winkeltjes, en natuurlijk de vele bordjes bij gebouwen met de woorden “Vacancy” en “No vacancy” erop. Op dit tijdstip valt de drukte nog mee. We lopen even door het stadje maar veel spannends gebeurde er voor ons niet, behalve dan het van dichtbij op zien stijgen van een helikopter voor een rondvlucht, toch kriebelt het een beetje om ook eens een vluchtje te maken, maar hier even niet.

We rijden een stukje verder door het stadje, omdat de man van de accommodatie ons vertelde dat er mooie uitzichten waren verderop in het stadje. We reden inderdaad een stukje hoger, zodat we een beter zicht krijgen op het stadje. Er ligt op deze mooie locatie ook een golfbaan, over de mooi groene golfbaan kijk je zo over het water naar Paihia; “best aardig”.

Na het uitzicht gade te hebben geslagen, klooien we wat op de navigatie om de goede route te krijgen, maar uiteindelijk voeren we de eerstvolgende grote plaats in en proberen we zo de mooiste route stap voor stap te maken, naar en tussen de bezienswaardigheden die we willen zien.
Op deze wijze rijden we naar de eerste bezienswaardigheid de Wairere Boulders. Onderweg zien we al prachtige landschappen en vergezichten met “50 shades of green”; want wat is het groen hier. We langs boerderijen, kleine huisjes zoals je ze in Nederland nooit zult aantreffen (hout, klein, gammel, maar wel pittoresk).

Het laatse stuk weg voor de Wairere Boulders blijkt ineens niet geasfalteerd, en we moeten dus toch de snelheid even aanpassen op de slingerende wegen.
Aangekomen op de bestemming gaan we het entree-huisje binnen dat er staat. Nog voor we binnen zijn worden we door een vrouwtje aangesproken om naar de uitleg te komen luisteren. Zij is deze uitleg net aan 3 andere mensen aan het vertellen, en dan is het natuurlijk makkelijk om mee te luisteren. Het vrouwtje is zeer fanatiek in haar verhaal, en legt uit wat er zo bijzonder is aan deze boulders. Het vrouwtje is voornamelijk te omschrijven als “typisch”. De uitleg duurt voor ons na een paar minuten al te lang, voornamelijk omdat ze eigenlijk 3x hetzelfde vertelt, en volgens Nora omdat ze ook een “typische” geur heeft; laten we het daar op houden. Na al meerdere malen subtiel geprobeerd te hebben om een soort van kleine beweging te maken om weer verder te lopen, heeft dit pas echt zin, als we aan het einde van een zin (=adempauze) een meer duidelijke beweging in te zetten, zodat zelfs een Zwitserse het door heeft. Ze begrijpt de hint waarschijnlijk, want afrondend wordt de entreeprijs genoemd die wij dienen te overhandigen; dit doen we, en we beginnen aan het “rondje”. De wandeling gaat door middel van paden met trapjes en bruggetjes tussen de boulders door naar boven, tevens loopt er een flinke bergstroom tussen de boulders door. Optioneel is er nog een loopje richting de Bush Pool te doen, deze doen we ook. De andere opties doen we niet, daar hebben we al te veel tijd bij het luisteren aan verspeeld, die moeten we nu inhalen. Al met al zijn we toch meer dan 1,5 uur bezig met de wandeling.
Na het afsluiten van de wandeling eten en drinken we nog wat in de auto, voor de grote rit die we nu gaan maken. Wie nog meer wil weten over de boulders, kan kijken op http://www.wairereboulders.co.nz/ Misschien moeten wij dat ook nog eens doen, dan weten wij ook wat het vrouwtje nou eigenlijk allemaal omslachtig verklaarde, en waarom ze zo speciaal zijn.

We rijden naar Wapoui Forest, waar een aantal korte wandelingetjes willen gaan doen. Met de navigatie redden we het weer tot onze bestemming. Bij het Wapoui Forest aangekomen, komen we als eerste een kaart tegen waarop de aanwezige wandelingen staan waarvan de “Tane Mahuta” de eerste is. Het is een zeer korte wandeling die leidt naar een van de oudste Kauri-bomen van Nieuw Zeeland. Het is echt een enorme boom, en staat mooi omringd door diverse andere sooorten.

Op basis van de zojuist gevonden kaart, gaan we op zoek naar het volgende startpunt, echter dit is nogal moeilijk te vinden. Op dat punt beginnen 3 wandelingen, waarvan wij 2 er wel interessant vinden om te lopen. Als we het startpunt uiteindelijk gevonden hebben met een keer terugrijden, blijkt dat de weg afgesloten is naar het parkeerterreintje. We weten uiteindelijk de auto toch nog dichtbij te plaatsen, en lopen de afgesloten weg in. We komen werklui tegen die iets aan het bouwen zijn bij het startpunt. Zij vertellen dat de looproutes van dit startpunt allemaal gesloten zijn, en dat ze morgen gewoon weer open zijn, jah tuurlijk, komen we morgen terug zeker?
We lopen maar weer terug naar de auto, en we gaan even zitten balen in de auto, want veel andere wandelingen die in onze beschikbare tijd te lopen zijn, zijn er niet. We doen nog een poging bij het Visitors Center (dat we spontaan tegenkomen). Dit is inmiddels gesloten, maar aan het papier dat aan het raam is geplakt, zien we dat een route die wij ook nog wel mogelijk achten, ook afgesloten is. We moeten het dus doen met de mooie slingerroute die we met auto afleggen door het dichtbeboste gebied.

Na deze kleine teleurstelling rijden we toch maar weer verder.
Onderweg genieten we weer van het uitzicht en stoppen af en toe voor een foto, maar niet te vaak, want de tijd wordt toch wel krap.

We rijden flink door en stoppen alleen nog wat langer in Dargaville om te tanken en naar de supermarkt te gaan.
Na de supermarkt in één ruk door naar Mangawhai. Onderweg zien we de zon steeds verder zakken in het groene gebied, ook weer prachtig!

We zijn uiteindelijk een paar minuten over 20:00u bij de accommodatie, hier check we in, en gaan zelf wat eten maken, zodat we ook niet nog eens op zoek moeten naar een restaurant. 's Avonds plannen we de dag van morgen….weer veel kilometers! Vandaag waren het er weer 263 van hotel naar hotel (zonder tussenstops).