Deze morgen worden we om 7:30u op het parkeerterrein van (het einde van) de wandelroute verwacht. Hier worden we opgepikt door een shuttlebus om naar het vertrekpunt te gaan. Wij houden ons netjes aan ons schema, maar blijkbaar heeft de shuttlebus-maatschappij daar meer moeite mee, hierdoor zijn we rond 8:25u pas aan de andere kant, en kunnen we dan echt vertrekken. Misschien dat het grote aantal mensen dat de alpine crossing gaat doen iets te maken heeft met de vertraging, we zijn in ieder geval niet de enigen. Gemiddeld lopen 1500 mensen per dag de route, ik schat dat we vandaag dat gemiddelde aantikken.

Volgens de schema's die we eerder hebben gelezen, zou de totale route gemiddeld 7,5 uur in beslag nemen, het is een traject van 19,4 km, maar het stijgt eerst vrij veel, en daarna is het weer veel dalen. Wij gaan er vanuit dat wij er wel iets langer over zullen doen, aangezien foto en film ook geschoten “moet” worden.

We beginnen aan de tocht met een stukje dat langzaam wat omhoog gaat, en vanwaar we de bergen al goed kunnen aanschouwen. Het lijkt onwerkelijk dat we daar straks, als kleine stipjes vanaf hier, zullen gaan lopen.

Echter beginnen we het beetje bij beetje te voelen dat de stappen wat moeilijker worden; vooral ik (Sjors) heb het al vrij snel behoorlijk zwaar. Het nemen van de stappen is niet zo'n probleem, maar op de een of andere manier kom ik niet op adem; we lopen ook beiden met volle rugzakken, want we zijn natuurlijk wel goed voorbereid op pad gegaan, alle tips uit de omschrijving opgevolgd. Nora lijkt er een stuk minder moeite mee te hebben, terwijl ik als een oud racepaard loop te hijgen en puffen. Het zijn afwisselend wat treetjes, en dan een hellend stukje wat we moeten lopen. Ik probeer steeds een stukje te lopen, maar moet toch steeds vrij snel op adem proberen te komen.

Gelukkig hebben we geen guided-tour geboekt, want we zien ook steeds een meisje op de route lopen, dat wordt aangemoedigd (gemotiveerd/geïrriteerd) door een superfit mokkel (waarschijnlijk de guide) met van die prikstokken. Ik zou er alleen maar sacherijnig van worden, als er zo iemand achter me liep te schreeuwen; ik denk zelfs dat ik de top wel gehaald zou hebben, maar prikstok-mokkel niet…

Afijn, het uitzicht wordt mooier en mooier, maar de route wordt nog even een graadje erger. We doen het (door mij) rustig aan. Langzaam maar zeker komen we toch dichter bij de top van de route. Het uitzicht is echt prachtig, bergen, kraters, en scheuren in de aarde!
Als we aan de top zijn genieten we er ook even rustig van, tijd om weer even aan te sterken, volgens de beschrijving hebben we net het zwaarste achter de rug.

Op het hoogste punt verbazen we ons er wel over dat de mooie blauwe meertjes er niet zijn, waar de beschrijving ons eigenlijk mee gelokt heeft. We denken dat de droge kraterplekken de opgedroogde meertjes zijn of zo.

Dan is het weer tijd om verder te gaan, want we lopen al flink achter op “schema”. Als we nog geen twintig stappen hebben gezet, zien we aan de andere kant van de berg de meertjes verschijnen! We waren gewoon zo blij dat het even vlak was, dat we meteen waren gaan zitten, zonder even verder te kijken. Wow, wat een mooi uitzicht, deze meertjes, wat een mooie kleur!

De route loopt verder langs de meertjes, maar om daar te komen moeten we een heel steil stuk naar beneden...met losse steentjes en grind…dat is dus heel voorzichtig dalen, en af en toe wegglijden. Op een bepaald moment heb ik door dat ik beter niet kan proberen tegen de helling te vechten, en vanaf dan is het meer schaatsen dan wandelen, glijdend over de kleine steentjes vind ik het veel veiliger. Om op sommige stukjes een foto te maken, even naar een vastzittende grote vlakke steen zoeken, en dan is ook dat probleem weer getackeld.

Als we langs de meertjes zijn wordt de route een stukje makkelijker. Het is niet meer zo steil, en er is meer grip.
We lopen uiteindelijk ook de echte bergtoppen uit. We komen nog terecht in een stuk waar de rookwolken nog uit de aarde komen.

Maar daarna is het vooral afdalen, waar voor mij de hel pas echt lijkt te beginnen. Mijn knieën willen al even niet meer, doordat ik er steeds mijn volle gewicht op moet laten balanceren met elke stap naar beneden. Met trillende knietjes als ik traptreden moet bedwingen, gaan we verder. Wel een flink afzien, en helaas is dit “laatste stukje” (6,4 km) voor mijn gevoel alleen maar de terugweg naar de parkeerplaats en niet het meeste interessante gedeelte.

Uiteindelijk zijn we om 17:35u weer bij de auto...totaal kapot! Maar we hebben het wel gehaald, en een prachtige omgeving gezien en mogen ervaren! Van 8:25u tot 17:35u klimmen en dalen…het was zwaar, maar ik zou de Tongariro Alpine Crossing toch iedereen aan willen bevelen, zo mooi!!! (tussen het hijgen door)

Aangezien we de benodigde tijd wat anders in hadden geschat, vertrekken we meteen weer verder met de auto, en proberen al strompelend nog wat bezienswaardigheden mee te pakken.

We verplaatsen ons naar Ohakune, een klein plaatsje in de buurt. Onderweg komen we nog langs een oude spoorbrug waar we heel even voor stoppen...uitstappen begint nu al moeilijk te worden.
In Ohakune “lopen” we nog even door wat straatjes en gaan met de auto op zoek naar de Old Coach Road; we vinden het begin ervan bij een oud stationnetje. Maar aan lopen zullen we maar niet meer beginnen. Alleen het stationnetje even op de gevoelige plaat vastgelegd.
Hierna rijden we door naar onze eindbestemming van vandaag, Wanganui, hier cruisen we nog even door de straten om te zien waar we morgen even naar de winkeltjes en de straatjes willen kijken.
In onze accommodatie kijken we even naar de plannen voor morgen, maar na deze vermoeiende dag gaan de luikjes al snel toe...zoals ze dan zeggen...moe maar voldaan!