Ontwaken gaat zoals gewoonlijk, echter opstaan is een ander verhaal...AU! Allebei een “beetje” spierpijn van de wandeling van gisteren. Na de eerste stappen naast het bed gaat het wel weer, maar dit gaan we vandaag voelen…

We gaan als eerste de straatjes van Wanganui bekijken, maar zoals het vaak is, 's avonds zijn we te laat en 's ochtends zijn we te vroeg, dus er is nog niet al te veel activiteit, de meeste winkeltjes e.d. zijn nog dicht. Hierdoor hebben we het weer snel gezien, en gaan onze route van vandaag beginnen. We moeten ons verplaatsen naar Wellington. Zo'n 200km, met eigenlijk weinig tussenpunten.
We komen door Foxton, een plaatsje, en hier hebben ze een aantal “Nederlandse” attracties, namelijk De Molen (een grote molen), The Dutch Market (een winkeltje met allerlei Nederlandse producten die niet in de gewone supermarkt te vinden zijn) en Dutch Oven (een bakkerijtje met Nederlandse baksels).

We komen eerst langs The Dutch Market, en nemen hier binnen een kijkje. Als we hier al die producten bij elkaar zien staan, valt het pas op wat we in de supermarkt inderdaad nog niet gezien hebben. Het gaat hier van Paprika chips, tot appelmoes, en van beschuit tot Maggi.
Nora kan het niet laten om iets wat ze toch erg mist te kopen: vlokken! Tevreden met een pak De Ruiter vlokken van $7,50 (€4,50!), verlaten wij de winkel.

We zoeken De Molen op, en gaan gewoon even kijken bij de Dutch Oven, wat ze zoal hebben. Nu is de betekenis die ik van “Dutch Oven” in het Engels ken de eigenaren misschien ontgaan, maar ik kan niet stoppen om er aan te denken… voor de duidelijkheid: http://www.urbandictionary.com/define.php?term=dutch+oven

Na de Dutch Oven, waar ze toch wel wat veel aan de Nederlandse keuken toeschrijven, zoals o.a. een Mexican slice, kijken we nog even bij de molen rond, maar meer om de benen nog even te strekken dan omdat het zo bijster interessant is.

Niet veel later rijden we dus weer verder naar Wellington, met nog wat korte stops om fit te blijven komen we zo'n 2,5 uur later in Wellington aan. We kijken of we al bij het hotel in kunnen checken en daar onze auto kunnen parkeren. De kamer is net klaar, dus we laden de auto uit en parkeren deze.

Vanuit het hotel lopen we Wellington in; wat ons als eerste opvalt, wat een wind! Het waait echt enorm hard, en het ziet er continu wat dreigend uit.
We gaan eerst op zoek naar de iSite, om te kijken of we tickets kunnen boeken voor een Weta Workshop Tour van morgen, dit lukt gelukkig. In het iSite gebouw staat een beeld gemaakt door Weta, mooi werk afgeleverd zoals gewoonlijk!

Verder willen we informatie krijgen of het Te Papa Museum vanavond ook open is; we lezen in ons boek van wel, maar kunnen er niks over vinden op internet. Bij de iSite weten ze ons te vertellen dat dat niet meer zo is. Dit gooit wel onze plannen een beetje om, want het museum stond voor vanavond op het programma. Dat gooien we dus even maar om, en gaan vanmiddag al het museum bekijken, maar niet voordat we al even een klein kijkje nemen in de haven en de omgeving van het museum.

Het museum is echt GROOT, in principe zou je er wel 2 dagen zoet mee zijn. Wij doen een snelle tour, en proberen er voor ons de krenten uit de (Te)pap(a) uit te halen. We lopen langs foto's, wat moderne kunst, een tentoonstelling over de Maori, een tentoonstelling over de krachten van de natuur, als het al tegen sluitingstijd aan begint te lopen. We zien ook nog een expositie “Gallipoli: The Scale Of Our War”, een expositie over de betrokkenheid van Nieuw Zeeland in WW1. In eerste instantie hebben we deze expositie overgeslagen, en zaten we niet te wachten op heel veel leeswerk in onze beperkte tijd. Maar voor de gein keken we toch even om het hoekje bij de ingang… We besloten meteen om toch de route door de expositie te lopen, dan maar zonder de verhalen. De reden dat we zo snel om waren na het kijkje om de hoek, was, dat er ENORME beelden van soldaten tentoongesteld stonden, gemaakt door Weta Workshops. Ongelooflijk hoe mooi, en levensecht deze beelden gemaakt waren! Schitterend! Je mond valt open van verbazing hoe de uitdrukkingen op de gezichten staan; Madam Tussaud is er maar kinderspel bij.

We hebben dus deze route met open mond nog op het nippertje weten te doorlopen...we hadden het ook zeker niet willen missen! Wat indrukwekkend!

Nadat we onze mond weer dicht hebben, worden we zowat het museum uitgegooid omdat het sluitingstijd is. Allerlei hekken worden op niet zachtzinnige wijze dichtgegooid om duidelijk te maken dat iedereen d'r uit moet. Dat doen we dan ook maar.
We lopen door de haven, en vanuit de haven lopen we naar Lambton Quay, waar de meeste winkels zijn (wel al weer dicht, maar we zien in ieder geval iets van de stad)

Na een heel stuk langs Lambton Quay gelopen te hebben, lopen we naar Queen's Wharf, om hier naar de oude pakhuisjes te zien die omgebouwd zijn tot horeca.

Van Queen's Wharf lopen we naar Cubastreet, waar allerlei winkeltjes en restaurants zitten van allerlei nationaliteiten. Door Cubastreet gaan we op weg naar de Capital Markets om op zoek te gaan naar winkeltjes die nog wel open zijn. Als we aankomen bij Capital Markets blijkt het hier te gaan om een foodcourt met gerechten uit allerlei landen.

Na deze lichte teleurstelling zoeken we nog een welbekende eetgelegenheid op (om ons niet te wagen aan kruiden en sauzen, de dag voordat we een boot op moeten). We eten wat, en we gaan weer lopend richting ons hotel. Onze spieren staan nu echt op klappen...met spierpijn door hellende straten is niet optimaal.
Als we terug in het hotel zijn, ploffen we neer, en bekijken we de dag van morgen. In ieder geval 9:00u de Weta Workshop Tour, en om 14:45u de boot naar het Zuidereiland. Even kijken of we tussendoor nog iets kunnen ondernemen.