Kalahari – Ai Ais (Fish River Canyon)

Weer een vroege ochtendstart vandaag, 6:30u op pad, want we moeten nogal een eind rijden naar de Fish River Canyon. We hebben gisteren al een ontbijtpakketje besteld, want we zijn voordat het ontbijt geopend wordt in de lodge al op pad.
Iets over zessen rijden we weg met de ontbijtpakketten op de achterbank. We proberen zoveel mogelijk door te rijden om de belangrijkste bezichtigingen vandaag toch te kunnen bekijken, en voor het donker in de volgende accommodatie aan te komen. Een kleine bijkomstigheid is, dat we vandaag naar de supermarkt moeten om eten en drinken in te slaan.
Bij het wegrijden van de accommodatie worden we nog even verrast door een kudde gnoes die voor ons de weg oversteekt. Wat een machtig mooi gezicht!
Op onze route rijden we eerst langs Mariental, nog vlakbij de lodge vanwaar we vertrokken zijn, maar door het vroege vertrek is hier de supermarkt nog gesloten. We moeten dus sowieso doorrijden naar de volgende “grote stad”. De eerste stop is als we al een eindje op weg zijn, en de ontbijtpakketjes eens gaan bekijken. Er zitten diverse dingen in het pakket, veel te veel om even in één sessie naar binnen te proppen. Het wordt dus een ontbijt/lunchpakketje voor ons.
Als we net iets voor Keetmanshoop zijn, moeten we een afslag nemen naar het Quiver Tree Forest, ofwel het Kokerboomwoud. In Keetmanshoop zitten als het goed is minimaal 2 supermarkten, maar die moeten even wachten.
Bij het Kokerboomwoud spreken we af dat we goed op de tijd gaan letten, want anders verliezen we onszelf weer in het foto-en en video-en. Het lukt aardig, maar de kokerbomen fascineren ons toch bijzonder en als er af en toe tussen de grote stenen rare beestjes komen kruipen, is het moeilijk om heel strak aan het schema te houden. De beestjes zijn dassies, of Kaapse klipdassen volgens wikipedia. Het lijken kleine prairie hondjes ofzo. Nog even een weetje, de kokerboom is eigenlijk geen boom, maar een plant van het geslacht Aloë.
Als we de kokerbomen dan toch achter ons gelaten hebben, rijden we nog naar het even verderop gelegen Giant’s Playground. Hier staan grote blokken steen op elkaar gestapeld alsof er inderdaad een reus mee heeft zitten spelen. We lopen niet de hele route, maar kijken vanaf de parkeerplaats wat voor moois het allemaal is.
Na ons bezoekje aan Giant’s Playground rijden we door naar Keetmanshoop, we hebben de supermarkten snel gevonden, ze zitten in hetzelfde blok. Als we rondrijden om te kijken waar we de auto kunnen parkeren, worden we al meerdere malen door een local richting een plaats gewezen. We vertrouwen dit even niet en zoeken zelf een plaatsje. Als we de auto bijna geparkeerd hebben, sprint er een local tot voor onze auto en is ons aan het “helpen” met inparkeren door gebaren te maken, maar de auto stond eigenlijk al. Helemaal afgeleid door die pipo die ik voor mijn bumper heb, wijk ik af mijn normale routine, en vergeet de handrem erop te zetten, de auto rolt nog even richting stoepje. Heb het nu al gehad met die handige harries. Als we uitstappen komt het mannetjes naar me toe om een fooi te vragen voor zijn diensten, en dat hij wel op de auto zal letten dat er niks gebeurt. Het is niet echt een mededeling, maar een zeer opdringerige manier te dicht in je aura lopen hengelen. Na een zinloze (zeer korte) “discussie” geef ik toe en geef een paar muntjes, want we moeten zo naar binnen in de supermarkt en hij kijkt nogal geïnteresseerd of hij kan zien wat er nog in de auto ligt. Korte risicoanalyse lijkt me dat als hij nu wat muntjes heeft, hij geen andere plannen ontvouwt.
We gaan snel even de winkel in en proberen alles te vinden wat we nodig hebben. Helaas is de afdeling brood ondervertegenwoordigd in deze supermarkt en zullen we dus nog naar de andere supermarkt in het blok moeten ook. Een medewerker van de supermarkt pakt onze boodschappen aan en draagt deze mee naar de auto, ondertussen wacht Nora even in de winkel tot ik terug kom.
Als we bijna bij de auto zijn, zien we dat het mannetje dat de auto “bewaakt” voor ons, ineens een stuk of 6 vrienden voor onze auto heeft zitten. De man van de supermarkt vraagt wat er met onze auto aan de hand is, omdat er zoveel mensen omheen zitten. Een veilig gevoel geeft dat niet, als een local dat al vraagt. Als de boodschappen snel ingeladen zijn, komt het mannetje weer naar me toe en vraagt om meer geld, omdat er niks met mijn auto is gebeurd. Ja, da’s lekker… Ik besluit om de auto maar meteen weg te rijden en op een andere plaats, bij de andere supermarkt te zetten, maar niet voordat het mannetje weer  op een onnatuurlijke manier (voor mijn gevoel) zich naar de achterdeur van de auto probeert te begeven. Ik heb als ware ik Hans Klok in één beweging, de auto geopend, mezelf in de stoel geworpen, de deur bijna gelijktijdig dicht gegooid en de centrale vergrendeling in werking gesteld.
Als ik bij de tweede supermarkt parkeer, heb ik wederom 2 mannetjes aan m’n broek hangen. Ik probeer ze te negeren en we gaan nu ultra snel op de broodafdeling onze spulletjes halen. Als we de broodartikelen gevonden hebben, gaat Nora alvast bij de auto kijken of alles nog ok is, en ga ik de rij bij de kassa.
Als ik weer buiten kom na een te lange kassa-rij, blijkt alles wel ok te zijn, maar we willen zo snel mogelijk weg.
Ik begrijp wel dat als je niets hebt, dat je van alles probeert om aan geld te komen, maar deze intimiderende manier geeft ons toch even een naar gevoel en wekt niet echt empathie op.
We vervolgen onze reis naar Ai Ais, dit doen we door net voor Seeheim de afslag te nemen. Hier komen we voor het eerst op de gravelwegen terecht. Maar die blijken op deze route zeer behoorlijk te zijn. Het geeft iets meer lawaai, maar als je er rekening mee houdt (geen snelle stuurbewegingen en plots remmen), dan is er geen vuiltje aan de lucht. Het lukt ons dus ook om meestal de 80 km/u aan te houden (maximum op gravelwegen van onze verhuurmaatschappij).
Na een zware dag komen we dan toch aan bij het Ai-Ais Resort, de geschatte reistijd die we als informatie van de reisorganisatie hadden gehad lijkt niet echt te kloppen met de werkelijkheid; we hebben er echt enorm langer over gedaan, en we hebben toch opgelet dat we maar beperkte stops hadden.
Het was dan wel een zware dag, maar de landschappen zijn zo geweldig om in rond te rijden dat dat de pijn geheel te niet doet!

Kalahari

Om 4:30u gaat de wekker voor de eerste keer, bang om ons te verslapen voor de Morning Drive.
Met nog wat slaperige ogen, maar met veel zin in onze ochtend activiteit melden we ons om 5:50u op de afgesproken plek. Niet veel later hobbelen we al in een open 11 persoons-terreinwagen door de Kalahari. We rijden eerst naar een rood duin voor de zonsopkomst, en daarna zullen we nog rondrijden op zoek naar “game”.
Het is nog donker in het begin dat we in de terreinwagen rondrijden. Langzaam wordt het wat lichter en kunnen we de grootsheid van het landschap zien. Het vermoeden was eigenlijk dat het vooral veel zand en weinig bebossing zou zijn, maar niets is minder waar. De begroeiing oogt dor maar is wel ruimschoots aanwezig, en varieert ook naar gelang we onderweg zijn.
Rond 6:30u zet onze gids Ndumba de wagen stil op een duin van rood zand. Hij zet vervolgens een tafeltje op dat aldaar in het zand ligt en zet de spulletjes klaar om een kopje koffie of thee te drinken. Onder het genot van een kopje thee zien we de zon mooi opkomen boven het landschap. Helaas heeft de zon wel moeite om zich te laten zien aangezien er wat bewolking is, maar uiteindelijk weet ‘ie zich boven de laagste wolken uit te wurmen en zien we hem in zijn geheel verschijnen.
We genieten van het uitzicht en kletsen nog wat met het Engelse echtpaar dat onze enige medepassagiers zijn op deze tour.
Na een tijdje ruimt Ndumba de spulletjes op en klapt het tafeltje weer in, en legt het weer neer voor de volgende gids met een geboekte tour. Hierna gaan we op zoek naar “game”.
Het duurt niet lang voordat we de eerste beesten tegenkomen, tijdens onze rit zien we flink aantal dieren, waaronder:

• Vogels zoals de bijeneter en tientallen struisvogels, een “kori basterd”??
• Diverse “hertachtige”, waaronder ontelbare springbokken, flink wat kudu’s, oryxen met een stuk of 4 jongen
• Een stuk of 10 giraffen, waarvan ze er in het gebied 15 hebben, dus dat is een uitermate goede score
• Tientallen zebra’s

Het is dus met recht een geweldige Morning Drive te noemen! Beestjes kijken blijft fascinerend, en dat moet ook wel, want ik denk dat we dat de komende weken nog vaak zullen gaan doen; laat maar komen!
Als we terugkomen van de game drive, hebben we eerst nog het ontbijt en hangen we daarna een beetje rond in de lodge, nog een beetje duf van het vroege opstaan, een beetje afwachtend voor de Sun Downer. We horen op een gegeven moment uit de boom voor onze kamer steeds geklop komen. Als we een rondje om de boom lopen zien we niks. We laten het voor wat het is. Een tijdje later zien we ineens een specht wegvliegen. Later komt ‘ie nog terug en zien we waar hij de ingang van de boom heeft, en zien we hoe hij vakkundig de boom helemaal uit aan het hollen is en al zijn bouwafval naar buiten gooit. Wat een ijverig beestje, wij vandaag helaas nog niet. Nora heeft er meer moeite mee dan ik, zij voelt zich schuldig dat we niks aan het doen zijn op vakantie…duh…
Omdat we uiteindelijk toch een beetje actiever willen worden, informeren we bij de receptie naar de wandelroute in het gebied. We krijgen een mooi blaadje met hierop de te lopen routes van verschillende lengten, we krijgen ook nog de mededeling “maar jullie kunnen ook de ebikes nemen”.
We vertrekken weer even terug naar de kamer om te overdenken wat we zullen gaan doen. Fietsen is wel grappig, maar of dat in het mulle zand met een hitte van zo’n 40 graden ook nog zo leuk is, dat weten we niet. We besluiten om toch gewoon die fiets even te pakken, en als het na 10 meter al te heet is gewoon weer om te keren. Als we de fietsen op willen gaan halen, blijkt ineens dat je de fietsen moet huren. Tja, voor een kleine poging vinden we dat even te prijzig, dus gaan een stukje van een route wandelen. Na nog geen kwartier zijn we het eigenlijk al weer beu, steeds vliegen in je oren en een bloedhitte met de zon vol op de kruin...als watjes druipen we met de staart tussen de benen terug af naar onze kamer. Dan nog maar even rondhangen en spulletjes klaarmaken voor de game drive; camera’s in orde maken, accu’s bij elkaar zoeken etc. We hebben even twijfels of het allemaal wel doorgaat vanmiddag, want er steekt ineens een flinke zandstorm op. Het rode zand vliegt overal door de lucht. Al het personeel is in paniek alle deuren aan het sluiten. Uiteindelijk wordt het iets rustiger, en lijkt het alsnog mogelijk om zonder gezandstraald te worden in een open terreinwagen te gaan zitten.
Bij de game drive van vanmiddag is Ndumba (toevallig) weer onze gids, vanmorgen was er maar één wagen die op pad ging, maar vanavond zijn het er acht die allemaal verschillende paden gaan rijden. Onze wagen zit dus ook iets voller dan vanmorgen, we zijn met z’n achten deze keer.
Ndumba rijdt ons net als de vorige keer vakkundig door het landschap en vertelt van alles over plant en dier. Onderweg is er continu contact via de radio tussen de verschillende wagens, om hun sightings door te geven zodat iedereen zo veel mogelijks interessants te zien krijgt.
Tijdens spuien van zijn informatie door Ndumba, zit er een Duits echtpaar (beide echtelieden) om beurten elke zin te bevestigen met “mmm-mmm”. Moeilijk om dit geluid te quoten, maar als je het begin van “Not an addict” van K’s Choice kent, dan kom je in de buurt! En dat een uur of langer….
De game drive wordt er niet minder mooi door. We zien opnieuw een hoop dieren die we vanmorgen ook gezien hebben, en nu zien we zelfs ook nog een uil in een boom zitten, en een groep gnoes, in de buurt van zebra’s, want zo schijnen ze dat samen te doen volgens Ndumba.
Na zo’n 2 uur rondcrossen door uiteenlopende landschappen, worden we naar een hoog duin gebracht. Hier staat al één van de andere wagens te wachten, en na ons volgt nog een derde wagen van de tour. Er wordt een tafeltje opgezet, gelijke methode als vanmorgen, en er wordt een barretje geopend. Met een drankje in de hand genieten we met de grote groep nu van de zonsondergang; met overal klikkende camera’s natuurlijk. De zon heeft deze keer minder ruzie met de bewolking en we kunnen deze dus in vol ornaat zien zakken, wat overigens een stuk sneller gaat hier.
De gidsen ruimen hun pop-up barretje op en de wegen van de wagens splitsen zich weer op weg naar de lodge. We zijn uiteindelijk verder gereden dan we door hadden, en zijn dus nog een aardig tijdje onderweg.
Net voor we terug zijn bij de lodge, zien we in het donker, door het schijnsel van de wagen nog een aardwolf! Dat was nog eens een mooie last minute bonus!
Na deze enerverende dag proberen we ons nog voor te bereiden op de komende dag, het wordt een flink eind rijden, dus vanavond spullen grotendeels klaarmaken en morgen weer vroeg op pad.

Windhoek - Kalahari

Deze ochtend krijgen we de agent te spreken over onze reis, gelukkig hebben we zoals altijd eigenlijk al veel voorpret gehad met de voorbereidingen, dus heel veel nieuws zal er niet te vertellen zijn.
We hebben de afspraak om 8:00u staan, dus voor die tijd moeten we al zo goed als in de startblokken staan om na het praatje te kunnen vertrekken. We hebben dus het ontbijt ook om 7:00u besteld zodat we dat achter de kiezen hebben.
Alles loopt volgens planning en om 7:00u zitten wij netjes aan het ontbijt met het grootste gedeelte van onze spullen alweer in vertrekmodus. Om 7:50u krijgen we een telefoontje dat onze agent er al is. Da’s mooi!
We krijgen alsnog een uitleg van de agent die zo’n 1,5 uur in beslag neemt. Maar we hebben alles nu wel weer een beetje opgefrist en kunnen met een gerust hart op pad.
Als eerste willen we nog even een stukje Windhoek zien, want dat is er gisteren een beetje bij ingeschoten met vertragingen en boodschappen doen. Hiervoor willen we naar het centrum en gewoon even kijken hoe dat eruit ziet, en even door de stad gelopen te hebben om toch het gevoel te hebben dat we ook daadwerkelijk in Windhoek geweest zijn. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Allereerst moesten we uitvinden waar de Post Street Mall zat (zoals het winkelgebiedje hier heet), en toen we dat ongeveer wisten moesten we ook nog even de auto veilig weten te stallen. Die hebben we uiteindelijk gestald in de garage bij de supermarkt waar we gisteren waren geweest.
Vervolgens moesten we met een flinke omweg naar de bedoelde straat gelopen. We zien de punten in dit gebied die we wilden zien, waaronder de grote meteorieten die in de straat staan opgesteld.
Nadat we alles gezien hebben nemen we een veel kortere route terug naar de auto, op de heenweg over het hoofd gezien dat het zo makkelijk kon.
We rijden met onze gigantische auto de stad uit op weg naar de volgende bestemming. Het is leuk zo’n 4x4, maar in de stad is ie wat aan de grote kant!
Gelukkig is de weg van vandaag vrij simpel en gaat eigenlijk alleen maar over asfalt, gewoon een 120 km/uur weg, alhoewel we met de huurauto maar 100 km/uur aan mogen houden, dus we zijn de sukkeltjes op de weg; De mensen waar we thuis altijd zo op vloeken. Maar ja, er schijnt een black box in de auto te zitten, en als je over de limieten heen gaat is je verzekering meteen ongeldig; dus toch maar sukkelen.
We rijden via Rehoboth, een heel klein plaatsje waar we heel even kijkje nemen om te zien hoe zo’n dorpje er uitziet. Op zich heeft men hier nog wel een aardig huisje, niet groot, maar toch anders dan je misschien bij Afrika in gedachten hebt, steen en zien er ook degelijk uit. Na wat korte stops op verschillende plekken in het dorpje vervolgen we onze weg. Onderweg wil Nora nog even naar het toilet bij een benzinepomp, helaas is toilet wel een heel groot woord, voor een defecte pot, maar de belangrijkste missie kan volbracht worden.
Onderweg stoppen we af en toe om wat te eten en drinken, foto’s te maken en natuurlijk wat uit te rusten van het rijden.De weg brengt ons via Kalkrand (geen tussenstop) naar Hardap dam, volgens onze agent niet echt de moeite waard om de entreeprijs te betalen om alleen maar even rond te kijken als je er niet verblijft. We kunnen het niet laten om toch even te gaan kijken. Bij de poort staan twee dames, waarvan eentje het woord doet. Als we vermelden dat we alleen naar de dam willen om er foto’s te maken, kan dat, natuurlijk na betaling van de entreeprijs. De entreeprijs vinden wij overkomelijk dus niet veel later rijden wij achter (lopende/kruipende) dame 2 aan naar haar kantoortje dat weer 200 meter verder gelegen is. Eerst vermoed ik nog dat ik in de auto kan blijven zitten en een ticket na betaling overhandigd zal worden, maar neen. Ik moet ook in het kantoortje, alwaar dame 2 mijn naam wil weten om deze vervolgens op het ticket te schrijven. Ook wil zij het kenteken van de auto weten….tja dat op de sleutelhanger die in de auto met draaiende motor hangt. Toch maar even halen, waarna ook dit wordt genoteerd op het ticket. Hierna worden er 3 ferme stempels (schaal 2 van Richter) gezet op 3 verschillende papiertjes, waarvan ik er slechts 1 krijg na betaling. Zo dat was weer een druk uurtje voor dame 2 op kantoor.
Na deze plichtplegingen rijden we door naar de dam, bij de dam stoppen we om te genieten van het uitzicht op het enorme stuwmeer dat de dam in bedwang houdt. We vervolgen onze weg naar het restaurant van het resort (ja, eigenlijk is het een resort), omdat we hier de dam kunnen zien vanuit de meer-kant. Het uitzicht is hier echt schitterend, voor ons zeker de moeite waard.
We rijden weer terug naar de uitgang en dame 1 staat ons bij de uitgang op te wachten om ons ticket te controleren…kort van geheugen, veel meer mensen zullen er het laatste half uur niet binnengekomen zijn…
Als we net de poort uit zijn roept Nora: “Aap! Aap!”, gelukkig heb ik na enige vertwijfeling door dat er een aantal apen langs de weg zitten en af en toe over steken. Hier schieten we natuurlijk even wat plaatjes van en kijken even waar ze mee bezig zijn. Heel lang mogen we niet blijven kijken, want we moeten nog door naar onze lodge.
Na een stukje terugrijden en een stukje verder op de snelweg, komen we bij de lodge aan althans, de oprit. We moeten nog een 5 kilometer over een onverhard stukje. Maar dat is prima te doen.
Als we bij de lodge zelf komen, zien we het parkeerterrein helemaal vol staan met auto’s en een touring car.
Bij het inchecken willen we meteen 2 game drives boeken, voor de ochtend en de Sun Downer zoals ze dat hier zo mooi noemen. We krijgen te horen dat de Sun Downer voor morgen helemaal vol zit! Na enige verontwaardiging kenbaar gemaakt te hebben, en na een goed gesprekje, weet men toch nog een plekje te vinden. Gelukkig maar, want we willen de tijd wel goed benutten.
Na het sjouwen en installeren van onze spullen naar de kamer, gaan we nog even naar de drinkplaats achter het zwembad en de zonsondergang kijken, want daar staan een hoop elanden. Prachtig!
We houden het diner simpel en eten wat eerder gekochte spullen op de kamer.
Na ons minieme diner gaan we op het terrein nog even op zoek naar WiFi-bereik, maar dat is een haast kansloze missie. We besluiten het maar op te geven en nog even bij het zwembad te gaan kijken, deze keer niet voor de dieren, maar voor de mooie sterrenhemel. Weinig lichtvervuiling, dus ook prachtig!
We maken alle spullen voor de ochtend alvast klaar, want we moeten ons om 5:50u melden voor de Morning Drive.

Amsterdam – Windhoek

Amsterdam – Windhoek

Ik smokkel een beetje want eigenlijk zijn we al begonnen op 22 september, de reis naar Schiphol doen we op vrijdagavond. Om wat rustiger aan te komen op Schiphol gaan we in de middag weg, alhoewel we pas om 22:45u vliegen. We plannen het zo dat we op Schiphol nog wat eten en zo alle tijd hebben. Als we aankomen op Schiphol blijkt het een stuk rustiger dan we gewend zijn, we kunnen onze bagage zelf inchecken via de elektronische check-in. Waarschijnlijk door de mindere drukte is zelfs het beveiligingspersoneel is relaxed, dat zal wel komen omdat er geen rijen met sacherijnige mensen staat te wachten.

Nadat we door de bagagecontrole en paspoortcontrole zijn, gaan we een hapje eten bij de McDonalds; velen zullen hiervan walgen, maar uit praktisch oogpunt toch voor gekozen.
Als we de burgers naar binnen hebben laten glijden, doen we nog een rondje taxfree, althans dat willen we, maar veel winkels zijn al gesloten of staan op het punt om te sluiten. Jammer, maar eigenlijk toch niks écht nodig.
We kunnen boarden voor we het eigenlijk in de gaten hebben, en in een vloek en een zucht zitten we op onze plekken in het vliegtuig. Het wordt nog even spannend als er twee marechaussees langslopen naar achterin het vliegtuig. Uiteindelijk komen ze al vrij snel weer terug en zullen we dus nooit weten wat er nu eigenlijk gaande was.
Niets houdt ons nu meer tegen om te vertrekken naar Windhoek. We vliegen met KLM en hebben een tussenstop op Luanda, Angola.
Tijdens de vlucht wordt er via de intercom geïnformeerd of er een arts in het vliegtuig is. We zien dat een man zich kenbaar maakt en hij verdwijnt naar achteren in het vliegtuig. Daar is hij een hele tijd gebleven. Uiteindelijk wordt voor de tussenlanding in Luanda de passagiers gevraagd om een van de gangpaden vrij te houden voor een arts die vanaf de luchthaven binnen zal komen, en om de patiënt naar buiten te kunnen vervoeren. Bijna iedereen geeft daar wel gehoor aan, op een stel fransozen die de hele reis al irritaties opwekken na. Hen moet het nog een aantal keer meer gevraagd worden.
De patiënt wordt uit het vliegtuig gedragen, en met enige vertraging vertrekken we toch richting Windhoek.
Onderweg weet de stewardess ons te vertellen dat er niet genoeg landingsverklaringen zijn die ingediend dienen te worden voor het binnentreden van het land. Normaal kun je die dan rustig in het vliegtuig invullen, maar nu moet we op de luchthaven op zoek en deze daar in een overvolle, bloedhete hal in gaan vullen. Hierdoor en door een nieuwe (inefficiënte) methode van registratie doen we er bijna 1,5 uur over om door de douane te komen.
Als we toch door de douane zijn geraakt kunnen we op zoek naar onze transfer naar de autoverhuurmaatschappij, gelukkig zien we snel iemand met een bordje “Van Gannip” en gaan er maar even vanuit dat wij dat zijn. Hij weet ons te vertellen dat onze transfer al vertrokken is, maar dat dat geen probleem is, want hij staat nog te wachten op mensen uit Qatar en dan kunnen we daar mee meerijden. Dat lijkt ons geen goed plan aangezien we net voordat we de douane rij hadden verlaten, gezien hadden dat er een vliegtuig uit Qatar landde….deze passagiers stonden dus net in die 1,5 uur durende rij. Hij pleegt even een telefoontje om wat te regelen. Vervolgens geeft hij geen uitslag over het telefoontje; dan zelf maar weer informeren. Ze sturen een chauffeur vanaf het kantoor en die is er in 30 min. Het wachten hierop geeft ons de tijd om even te pinnen, en een Simkaartje voor de telefoon te regelen. Echter kunnen we dit op ons gemak doen, want de chauffeur komt na een uurtje pas opdagen.
Hij rijdt ons netjes de 50km naar de verhuurmaatschappij, waar we de nodige formulieren tekenen en een instructievideo over de veiligheid met de auto in Namibië. Mooi, we denken nu snel zelf op pad te kunnen met de auto. Fout, met wat vertragingstechnieken duurt het nog even voordat we de auto uitgelegd krijgen en op bestaande schade kunnen controleren.
Al met al een hoop weggegooide tijd, nu dus maar snel naar de eerste accommodatie. Het is even zoeken in Windhoek, maar uiteindelijk vinden we Vondelhof Guesthouse toch.
We worden door een Nederlands sprekende gastvrouw netjes van alle benodigde informatie voorzien. De afspraak die we met de “agent” hebben om de route uit te leggen hebben we morgenvroeg i.p.v. vanmiddag. In het begin zijn we hier niet zo blij mee, maar door het tijdspad van vandaag misschien wel beter.
We gebruiken de rest van de tijd nog even om wat boodschappen te doen in een winkelcentrum in de buurt.
We gaan ’s avonds eten bij Joe’s Beerhouse, waar we allebei een gerecht bestellen met lokale soorten vlees, waarschijnlijk gaan we bijna alles wat op ons bord ligt de komende weken nog meerdere malen in het wild fotograferen; en het smaakt niet slecht!
We rijden terug naar ons overnachtingsadres en proberen even bij te komen van de lange reisdag, want met die paar uurtjes halve slaap in een krappe vliegtuigstoel is het in ons hoofd nog gewoon vrijdag…

Nelson / Abel Tasman National Park

Deze morgen ontbijten we eerst in het hotel, één van de weinige keren omdat het inclusief was. Hier zijn we snel klaar mee, waarna we aan onze tocht naar het Abel Tasman National Park kunnen beginnen.

We hebben aan onze gastheer, en aan Google gevraagd hoe lang de rit van Nelson naar Motueka duurt (vanwaar de cruise start), en beiden gaven ze aan, dat we er met een uurtje wel zouden zijn. We vertrekken dus met deze schatting in ons hoofd, op tijd naar het vertrekpunt. Als we echter in de auto stappen, en de navigatie de route laten bepalen, komt deze met exotische rijtijden van 3 uur, hoe we het ook maar proberen. De schrik zit er even in, dat we het niet eens gaan halen, en dat de boot zonder ons zal vertrekken. Nora praat al over teruggaan en de woorden “nutteloos” en “voor niks” zijn al gevallen; een lichte paniekaanval. Ik probeer nog een beetje positief (/geruststellend) de moed erin te houden, maar ondertussen snap ik er ook niet veel van, en trap toch ietsie harder op het gaspedaal dan anders. De navigatie geeft geen stoot, en blijft bij zijn bewering dat we VEEL te laat aan zullen komen. Als we echter een eindje op weg zijn krijgen we toch het idee dat we de discussie van de navigatie gaan winnen, want op de borden lopen de kilometers richting bestemming aardig snel af; gelukkig maar.

Na nog wat te snel genomen slingerweggetjes in de buurt van de bestemming, zijn we gewoon rond de geplande tijd bij ons vertrekpunt. Nu alleen nog even inchecken…. Nou ja, even…?! Allereerst staat nergens aangegeven waar de balie o.i.d. van de firma is, en als we die dan uiteindelijk wel gevonden hebben (achter een café, via het café te bereiken), wordt dan daar de aloude inefficiëntie van stal gehaald. Een potje traagdoenerij eerste klas wordt er tentoongespreid; er zitten twee medewerkers, maar er is één rij voor zowel de mensen die alleen info nodig hebben, en de mensen die willen inchecken, maar beide dames hebben wel hun eigen specialisme...misschien een bordje ophangen? Het rijtje waarin we staan lijkt nog trager op te lossen dan een steen in water.

Na uiteindelijk toch ingecheckt te zijn, zijn we ruim over de “20 minuten voor vertrek”, waarvoor we aanwezig moesten zijn. De boot waarmee we varen werd met een wuif van de medewerkster aangewezen, dus een richting hadden we wel, maar waar precies…? Gelukkig zien we de boot drijven, maar dat is nogal een stuk zwemmen. Op het bovendek zit het al vol met mensen, de paniekmodus wordt weer aangezet… in een drafje lopen we richting het strand in de buurt van de boot. Geen idee hoe we bij de boot zouden moeten komen, en of ie misschien aan zou meren (op het strand).

Na even gewacht te hebben, kijken we nog even om het hoekje bij het strand, en daar lijkt zowaar iemand te staan waarvan we het t-shirt herkennen als dat van de maatschappij. Druk kletsend met wat collega's. We lopen hier maar heen om te checken of we daar moeten zijn. Inderdaad moeten we daar zijn, en langzaam vormt zich een groter groepje. Ik zeg “bordjes”!

Als het zover is om in te schepen, komt de boot richting strand en schuift een loopplank uit die op het strand belandt. Helaas is dit net niet ver genoeg om er 100% zeker van te zijn dat we met droge schoenen kunnen instappen. Als eerste ga ik de sprong wagen, er stappen mensen voor mij in, en ik ben aan de beurt, ik wacht 2 tellen om de uitgaande beweging van het water mee te pakken, en dan ga ik HUP…...”I'll go in front of you!”, springt er een (brutale) Chinese voor mijn neus op de loopplank...op zich niet zo'n probleem, maar als je zo brutaal bent om snel voor te gaan, loop dan wel door, en sta niet ineens bang vooraan loopplank stil, zodat ik vervolgens nog 4 golfslagen over mijn schoenen krijg! Vervolgens kan ik soppend over de loopplank verder, en kijk ik waar Nora blijft…. Die heeft ongeveer dezelfde Aziatische problemen als ik had; brutaliteit! Volgens mij heeft zij 8 volle golfslagen kado gekregen. Met zeiknatte schoenen en een bijpassend humeur worden nog even wat verwensingen richting dit soort mensen geuit (met soort bedoel ik brutaal).
Op de boot aangekomen zit het buitendek al helemaal vol (waar deze mensen vandaan komen is ons een raadsel). Wij moeten genoegen nemen met een plek binnen, benedendeks.
Om dit alles toch niet de pret te laten bederven, stappen we daar maar met natte sokken en schoenen overheen, en kan de cruise dan eindelijk beginnen.
We beginnen de tocht langs de Split Apple Rock, een rots die als een appel doormidden gesneden lijkt te zijn.

Dit is eigenlijk de enige echte bezichtiging, voor de rest vaart de boot langs baaien en strandjes. De één nog mooier dan de ander, dat wel. Het is voor ons gewoon een relaxte cruise en ook wel fijn om eens rustig te zitten. Het blijkt dat veel andere mensen afgezet worden op een strandje, om vervolgens een fikse wandeling door het park terug te maken, van uren, of sommigen blijven zelfs overnachten in het park. Op sommige strandjes haalt de boot ook weer mensen op. Doordat er mensen van de boot gaan, zien wij onze kans schoon om uiteindelijk toch op het bovendek een plaatsje te bemachtigen.

Na kilometers groen langs de kust, een paar zeehonden op de rotsen, en wat kano's gezien te hebben, keren we terug naar het beginpunt. Wel lekker uitgewaaid in ieder geval. Bij het uitstappen is het inmiddels vloed geworden en vaart de boot iets beter naar het strand, zodat uitstappen geen issue is.

Na onze bootavonturen is het weer tijd om ons gebruikelijke voertuig te pakken. En zo belanden we op de terugweg naar onze homebase Nelson, in Mapua, een klein vissersdorpje. Vervolgens bezoeken wij Rabbit Island, alwaar het wel heel mooi is, maar dan meer als je lekker ergens een dagje wil rondhangen.

We verplaatsen ons naar Nelson en rijden naar de “Centre of New Zealand” (het geografische centrum van Nieuw Zeeland), maar daar aangekomen blijkt de heuvel, waarvan wij geacht worden om die op te klimmen, wel wat hoger is dan wij nu zin in hebben. Die laten we dus aan ons voorbijgaan.
We rijden het centrum van het dorpje weer in, en komen langs de juwelierszaak die de officiële eerste Lord Of The Rings-ringen heeft gemaakt. Niet veel te zien hier, alleen een plaquette met daarop voorgenoemde wapenfeit. We lopen van hieruit door het stadje om dit ook te bekijken, en langs wat OPEN winkeltjes.

We doen nog wat boodschappen, eten, en lopen ons planningsritueel af.

Picton - Nelson

Om de route van vandaag af te leggen naar Nelson kiezen we voor de “scenic route”. We verlaten Picton via de Queen Charlotte Drive, en zullen zo mooie uitzichten op de fjorden hebben. We beginnen met een mooi uitzicht op het dorpje, en daarna komen inderdaad de schitterende uitzichten over/ door de fjorden. Als bonus komen we al vrij snel op de weg een plek tegen waar ze boomstammen opslaan (/overslaan), en deze met bossen tegelijk, alsof het luciferhoutjes zijn, op een groot schip laden voor verder transport. Met heftrucks en hijskranen wordt de klus geklaard.

Het mag duidelijk zijn dat wij hier onze ogen uitgekeken hebben, aangezien wij wel van dit bedrijvigheid houden. Na het gade geslagen te hebben, vervolgen we onze route.

We kijken soms van een hoge berg het fjord in, en soms zitten we weer op waterniveau en kijken we vanaf een soort haventje naar al het moois.

Om ook een stukje verder in het fjord te kijken, rijden we via de Kenepuru Road een stuk langs de randen ervan. We rijden niet de hele route, maar draaien om bij….

Als we weer teruggekeerd zijn op de hoofdroute, rijden we naar Havelock, een dorpje dat bekend staat om zijn groen-lip-mosselen. In het dorpje zit ook een restaurantje met een enorme pan mosselen op het dak, om hun handelswaar aan te prijzen.

Bij ons zou je het niet in je hoofd halen, maar hier komen we het vrij vaak tegen, grote voorwerpen op het dak. We nemen ook een klein kijkje in de haven, en zien daar wat mosselschepen liggen. Er zit allerlei machinerie op de boten die wij nog niet eerder hebben gezien. Eigenlijk geen idee hoe ze die mosselen vangen/oogsten…
We rijden vervolgens door Canvastown en stoppen hier slechts kort, laten we zeggen, “het boek was beter”. Er staan nog wat oude spullen die aan de mijnbouw zouden moeten herinneren, maar that's it. Gauw weer verder dus.

De volgende stop is de Pelorus Bridge, hier zijn scenes van The Hobbit opgenomen, en het is ook wel duidelijk waarom, helder water, mooie rotsen in een mooie omgeving. We lopen richting het water, en genieten hier van het uitzicht op de stroom en de brug.

We naderen Nelson, onze overnachtingsplaats voor 2 nachten. Als we ons hotel zoeken komen we op een industrieterrein bij de haven terecht. Normaal zitten de meeste hotels wel met een groepje bij elkaar. Hier is dit echter het enige hotel op deze ongebruikelijke plaats. We hebben een kamer met uitzicht op het haventje, dus da's een mooi extraatje.

We plannen de dag van morgen (eindelijk weer eens zonder verkassen). We boeken een cruise door het Abel Tasman National Park. Aanvankelijk twijfelen we nog of we gaan kayakken, maar er zijn wat dingen die ons toch tegenhouden. Zonder ervaring gaan zee-kayakken, is dat een goed idee? En hoeveel zien we, als we onervaren een stuk langs de kust zouden peddelen, 1km, of zijn we natuurtalenten en vliegen razen de kilometers aan ons voor bij?
Niet heel avontuurlijk, maar we kiezen dus toch maar voor de cruise. Misschien thuis eens een keer ergens oefenen met kayakken...

Kaikoura - Picton

We konden het weer niet laten, het is een beetje verslavend, we hebben weer een whale watching geboekt. Deze keer in Kaikoura, ook voornamelijk de reden waarom we in deze plaats een overnachting gepland hebben.

We varen uit met een redelijk volle boot, gelukkig is het een vrij luxe boot, en kan iedereen binnen netjes op comfortabele stoelen zitten, dat hebben we weleens anders meegemaakt.

De tocht is vrij rustig, maar het duurt even voordat onze spotters een walvis in zicht hebben, door het 45 minuten hobbelen op de zee, voelt Nora zich af en toe niet zo lekker. Gelukkig zijn er genoeg spuugzakjes aan boord.

Na de genoemde 45 minuten hebben we dan eindelijk beet, een potvis is net aan de oppervlakte gekomen. Onze boot is ook niet de enige die in de buurt ligt, er dobberen er nog 2 in onze omgeving. Wachtend op een duidelijk zicht van de walvis. Na het aan de oppervlakte komen, zwemt de walvis kalmpjes rond, en laat af en toe zijn rug zien en blaast wat stoom af. Wat een machtige beesten toch…! De verslaving voor het zien van deze geweldige dieren is weer voor even gesust, maar het zal niet de laatste keer zijn...TE mooi!

Na een minuutje of 20 besluit onze vriend dat het weer tijd is om de diepte in te gaan, dit doet hij middels een groet met zijn machtige staart en zwaait ons als het ware gedag!

Wat er overblijft is een mooie bijna rimpelloze cirkel die zijn eerdere aanwezigheid verraadt.

Wachten tot hij weer boven komt heeft niet veel zin, want het zal niet vreemd zijn als hij een uurtje onder blijft.

We varen dus weer verder, met voor ons nog onbekende bestemming.
Als we weer een tijdje aan het varen zijn, hebben de spotters gevonden waar ze naar op zoek waren, een grote groep dolfijnen. Het zijn donkere exemplaren met witte accenten op de buik etc. (de soort is mij even ontgaan).Ze komen naar de boot toegezwommen en ze lijken te spelen met de boeggolf. Ze halen doldwaze capriolen uit op ongelofelijke snelheden. Ook als de boot stil ligt, komen ze al tuimelend en wel naar zichzelf laten zien, ze maken er een echte show van. In de verte springen er ook een paar “in formatie” met gemak een metertje of wat uit het water omhoog. Helaas worden we steeds verrast waar de show zich voordoet, dus voor foto's en video zijn we steeds te laat.

Wat een prachtig gezicht allemaal weer! Op een gegeven moment is het dan echt tijd om deze wateracrobaten weer te verlaten, en zijn we binnen no-time weer in het haventje waar we vertrokken zijn. Blijkbaar zijn we ongemerkt richting de haven gevaren met de jacht op de dolfijntjes.

Op de wal moeten we nog even bijkomen van al dit moois, maar vooral van de klots-zee. We kijken even rustig bij het winkeltje of er mooie kaarten zijn met Kairkoura of een mooie walvis- of dolfijnenfoto. Na onze keuze gemaakt te hebben, rijden we door het dorpje naar het einde van een weg waar een zeehonden-kolonie zou moeten zitten.
Hier aangekomen blijkt de informatie correct, en zien we op niet al te grote afstand wat zeehonden lui op de rotsen liggen.

Na ook weer deze zeedieren bewonderd te hebben, rijden we nog even terug naar het centrum(pje) van het plaatsje om daar wat rond te lopen, alvorens we onze trip gaan beginnen naar Picton. Vandaag zien we er meer van dan gisteren in het donker.
De weg is een mooie kustroute en op sommige plaatsen zien we nog een keer wat zeehonden-kolonies. Bij een kolonie is het heel schattig om te zien, omdat er een hoop jonge zeehondjes zijn, dus in een soort pooltje een creche hebben gevormd.

Ook zien we een grapjas die in zeeschuim is gedoken en helemaal onder zit, hilarisch gezicht!

Helaas kunnen we weer niet eeuwig blijven kijken, dus de route moet weer verder…
We komen langs een zoutwinningsgebied. Als we er langsrijden, vanaf een hoger punt, ziet het er zeer mooi uit, op sommige punten lijkt het water wel rood/roze. Helaas kunnen we op die plek niet stoppen ivm verkeer en gebrek aan uitwijkpunten. Als we op een lager punt zijn, is het nog steeds mooi om te zien, maar minder indrukwekkend. We vervolgen onze weg naar Picton. Als we hier aangekomen zijn, lopen we nog even een rondje door het stadje, maar zoals gebruikelijk zijn we weer na sluitingstijd aangekomen, dus het meeste ziet er verlaten uit.

We hebben in de supermarkt vandaag wat eten gehaald, dat ik op monsterachtige wijze mishandel in het enige soort pan die ze hier hebben. Maar het wordt wel warm, en is nog goed te eten gelukkig. Het is altijd afwachten wat voor kookgerei je ter beschikking hebt, maar in veel gevallen hebben we al wel een soort combinatie tepanyaki / braadpan / gourmetstel aangetroffen, en vandaag probeer is die ook maar eens te gebruiken met diepgevroren kipstukjes en aardappelpartjes, en alles maar tegelijk in het apparaat gegooid.
Plannen voor volgende dag worden gemaakt, en met gevulde magen en gevulde agenda voor morgen gaan we slapen.

Wellington - Kaikoura

*** Wegens een overvol programma, geen tijd / energie kunnen opbrengen voor de verslagen, nu op de terugreis, met een overstap, alvast beginnen met een inhaalrace ***

Vanochtend hebben we weer een tour op de planning staan. Om 9:00u worden wij verwacht bij Weta Workshop, we hebben er lang naar uit gekeken en er dus enorme zin in. Weta Workshop is DE design studio voor allerlei films, waaronder Lord Of The Rings, The Hobbit, King Kong en Avatar.

We vertrekken op tijd, want de man bij de iSite gisteren heeft gezegd dat het wel een uurtje rijden kan zijn i.v.m. file. Gelukkig valt de file mee, die staat voornamelijk de andere kant op, de stad in. Het probleem zit 'm meer in het parkeren van de auto; je zou verwachten dat zo'n bedrijf op een groot industrieterrein zit ofzo, maar niets is minder waar, het zit midden in een woonwijkje. Na het parkeren lopen we naar de Weta Cave, zeg maar het winkeltje dat aan de workshop vast zit. Buiten prijken al 3 enorme trollen van The Hobbit.

Binnen aangekomen in de Cave, melden wij ons eerst aan voor onze tour, en hebben we nog even tijd om alvast rond te kijken. Er staat een aantal grote beelden, en verder heel veel beeldjes van allerlei films waaraan Weta Workshop heeft bijgedragen en die te koop zijn. Voor collectors (met een dikke portemonnee) is dit een waar Walhalla. Wij kijken vooral onze ogen uit naar zoveel beeldjes, en in welk detail alles is afgewerkt. Het schijnt dat elk beeldje met de hand geschilderd is.

Om 9:00u worden wij aan de buitenzijde verwacht waar we opgehaald zullen worden door de guide. We hebben al een bus zien staan, en veel mensen in de buurt zien lopen, dus we gaan er vanuit dat het een drukke tour wordt. Als we echter buiten staan, en meegenomen worden in het heiligen der heiligen van Weta, blijkt dat we alleen met nog 3 Fransen in een groepje de rondleiding krijgen, dus dat is helemaal top!
We krijgen de rondleiding van een geinig mannetje, dat een goed verhaal weet te houden. Helaas is zijn eerste opmerking dat er geen foto's gemaakt mogen worden binnen. Dit omdat Weta niet de rechten bezit van de personages/attributen, maar dit altijd in “opdracht van” doet. Jammer, maar begrijpelijk.

We krijgen een hele mooie rondleiding door de workshop (het publiekelijke gedeelte dan), en krijgen zo een indruk wat ze allemaal maken, kunnen maken, en op welke methoden ze er zoal voor gebruiken. We krijgen allerlei materialen in handen die we mogen bekijken en bevoelen en zo worden allerlei “geheimen” aan ons uitgelegd. Zeer interessant en boeiend om te horen en zien. Helaas zien we niet veel mensen aan het werk, alleen de master swordsmith zien we achter een raam aan het werk. Het schijnt een hele bekwame te zijn, waardoor hij deze titel mag dragen namens de Queen of England.

Onze tourguide weet goed aan de praat te blijven en hij doet het op een leuke manier. Ook heel fijn dat het groepje zo klein is, veel ruimte tot het stellen van vragen. Vooral ook omdat de Fransen het al moeilijk zat hebben om zijn verhaal in het Engels te volgen.

Rond 8:55u staan we een stuk wijzer over de wereld van Weta Workshop weer buiten. Dit was zeker echt een topper om te zien. We zijn erg blij dat we de vroegste tour hadden, want de groepen die we nu klaar zien staan voor de tour zijn groot. We horen ook dat mensen op een wachtlijstje komen en waarschijnlijk pas 3 tours later aan de beurt zijn.
Na de tour schuimbekken we nog even van al het moois in de Cave. We maken nog wat foto's en kopen een aantal souvenirs.
We vertrekken weer naar de andere kant van Wellington. We gaan naar Mount Victoria, waar we een mooi uitzicht hebben over de stad. Lang blijven we daar niet, want het waaide al hard op straatniveau, maar hier lijkt het nog wel eens 10x zo erg...we waaien bijna de berg af!

We vervolgen onze weg naar het centrum van Wellington, hier willen we nog even wat winkeltjes bekijken. Helaas zijn de straten waar we door onze boekjes heen worden gestuurd niet bijster interessant, en toch wel wat anders dan beschreven. De tijd van Wellington zit er ook bijna op.

We vertrekken dus naar de ferry die ons naar het Zuidereiland zal brengen. De dwingende folders adviseren om ruim op tijd aanwezig te zijn. Daar zorgen wij dus ook voor.
We staan op tijd in de rij om de ferry op te mogen, echter de al eens eerder genoemde inefficiëntie hier ontgaat ons totaal.

We varen af met al ruim drie kwartier vertraging; en we begrijpen dat de vertraging nog op zal lopen door de slechte weersomstandigheden. Die slechte weersomstandigheden hebben we gemerkt, af en toe hangt de boot een tijd helemaal dwars, om vervolgens weer wat hully-gully bewegingen te maken.

Met zeebenen aangekomen in het stadje Picton, zijn wij nog niet op onze eindbestemming; we moeten nog naar Kaikoura rijden. We beginnen aan de tocht, maar al snel worden we opgehouden door een brandweeroptreden, waardoor we dus nog meer vertraging oplopen. Na deze extra vertraging is het wel duidelijk dat we nog een flink stuk moeten rijden in het donker. Het is een bijna totaal donkere slingerweg, waar je maar één keer in de vijf minuten iemand tegen komt op dit tijdstip. We zien totaal niet wat er naast de weg eigenlijk is.

We komen echt heel laat aan, we hebben gelukkig vanaf de boot de eigenaren al gemaild dat we een late aankomst verwachten, dus de sleutel zit in de deur van onze kamer, en er ligt een klein briefje voor ons.

We ploffen neer, en zijn doodop zonder dat we vandaag al te veel activiteiten hebben gedaan, vooral reizen en wachten was het motto vandaag.