Deze morgen ontbijten we eerst in het hotel, één van de weinige keren omdat het inclusief was. Hier zijn we snel klaar mee, waarna we aan onze tocht naar het Abel Tasman National Park kunnen beginnen.

We hebben aan onze gastheer, en aan Google gevraagd hoe lang de rit van Nelson naar Motueka duurt (vanwaar de cruise start), en beiden gaven ze aan, dat we er met een uurtje wel zouden zijn. We vertrekken dus met deze schatting in ons hoofd, op tijd naar het vertrekpunt. Als we echter in de auto stappen, en de navigatie de route laten bepalen, komt deze met exotische rijtijden van 3 uur, hoe we het ook maar proberen. De schrik zit er even in, dat we het niet eens gaan halen, en dat de boot zonder ons zal vertrekken. Nora praat al over teruggaan en de woorden “nutteloos” en “voor niks” zijn al gevallen; een lichte paniekaanval. Ik probeer nog een beetje positief (/geruststellend) de moed erin te houden, maar ondertussen snap ik er ook niet veel van, en trap toch ietsie harder op het gaspedaal dan anders. De navigatie geeft geen stoot, en blijft bij zijn bewering dat we VEEL te laat aan zullen komen. Als we echter een eindje op weg zijn krijgen we toch het idee dat we de discussie van de navigatie gaan winnen, want op de borden lopen de kilometers richting bestemming aardig snel af; gelukkig maar.

Na nog wat te snel genomen slingerweggetjes in de buurt van de bestemming, zijn we gewoon rond de geplande tijd bij ons vertrekpunt. Nu alleen nog even inchecken…. Nou ja, even…?! Allereerst staat nergens aangegeven waar de balie o.i.d. van de firma is, en als we die dan uiteindelijk wel gevonden hebben (achter een café, via het café te bereiken), wordt dan daar de aloude inefficiëntie van stal gehaald. Een potje traagdoenerij eerste klas wordt er tentoongespreid; er zitten twee medewerkers, maar er is één rij voor zowel de mensen die alleen info nodig hebben, en de mensen die willen inchecken, maar beide dames hebben wel hun eigen specialisme...misschien een bordje ophangen? Het rijtje waarin we staan lijkt nog trager op te lossen dan een steen in water.

Na uiteindelijk toch ingecheckt te zijn, zijn we ruim over de “20 minuten voor vertrek”, waarvoor we aanwezig moesten zijn. De boot waarmee we varen werd met een wuif van de medewerkster aangewezen, dus een richting hadden we wel, maar waar precies…? Gelukkig zien we de boot drijven, maar dat is nogal een stuk zwemmen. Op het bovendek zit het al vol met mensen, de paniekmodus wordt weer aangezet… in een drafje lopen we richting het strand in de buurt van de boot. Geen idee hoe we bij de boot zouden moeten komen, en of ie misschien aan zou meren (op het strand).

Na even gewacht te hebben, kijken we nog even om het hoekje bij het strand, en daar lijkt zowaar iemand te staan waarvan we het t-shirt herkennen als dat van de maatschappij. Druk kletsend met wat collega's. We lopen hier maar heen om te checken of we daar moeten zijn. Inderdaad moeten we daar zijn, en langzaam vormt zich een groter groepje. Ik zeg “bordjes”!

Als het zover is om in te schepen, komt de boot richting strand en schuift een loopplank uit die op het strand belandt. Helaas is dit net niet ver genoeg om er 100% zeker van te zijn dat we met droge schoenen kunnen instappen. Als eerste ga ik de sprong wagen, er stappen mensen voor mij in, en ik ben aan de beurt, ik wacht 2 tellen om de uitgaande beweging van het water mee te pakken, en dan ga ik HUP…...”I'll go in front of you!”, springt er een (brutale) Chinese voor mijn neus op de loopplank...op zich niet zo'n probleem, maar als je zo brutaal bent om snel voor te gaan, loop dan wel door, en sta niet ineens bang vooraan loopplank stil, zodat ik vervolgens nog 4 golfslagen over mijn schoenen krijg! Vervolgens kan ik soppend over de loopplank verder, en kijk ik waar Nora blijft…. Die heeft ongeveer dezelfde Aziatische problemen als ik had; brutaliteit! Volgens mij heeft zij 8 volle golfslagen kado gekregen. Met zeiknatte schoenen en een bijpassend humeur worden nog even wat verwensingen richting dit soort mensen geuit (met soort bedoel ik brutaal).
Op de boot aangekomen zit het buitendek al helemaal vol (waar deze mensen vandaan komen is ons een raadsel). Wij moeten genoegen nemen met een plek binnen, benedendeks.
Om dit alles toch niet de pret te laten bederven, stappen we daar maar met natte sokken en schoenen overheen, en kan de cruise dan eindelijk beginnen.
We beginnen de tocht langs de Split Apple Rock, een rots die als een appel doormidden gesneden lijkt te zijn.

Dit is eigenlijk de enige echte bezichtiging, voor de rest vaart de boot langs baaien en strandjes. De één nog mooier dan de ander, dat wel. Het is voor ons gewoon een relaxte cruise en ook wel fijn om eens rustig te zitten. Het blijkt dat veel andere mensen afgezet worden op een strandje, om vervolgens een fikse wandeling door het park terug te maken, van uren, of sommigen blijven zelfs overnachten in het park. Op sommige strandjes haalt de boot ook weer mensen op. Doordat er mensen van de boot gaan, zien wij onze kans schoon om uiteindelijk toch op het bovendek een plaatsje te bemachtigen.

Na kilometers groen langs de kust, een paar zeehonden op de rotsen, en wat kano's gezien te hebben, keren we terug naar het beginpunt. Wel lekker uitgewaaid in ieder geval. Bij het uitstappen is het inmiddels vloed geworden en vaart de boot iets beter naar het strand, zodat uitstappen geen issue is.

Na onze bootavonturen is het weer tijd om ons gebruikelijke voertuig te pakken. En zo belanden we op de terugweg naar onze homebase Nelson, in Mapua, een klein vissersdorpje. Vervolgens bezoeken wij Rabbit Island, alwaar het wel heel mooi is, maar dan meer als je lekker ergens een dagje wil rondhangen.

We verplaatsen ons naar Nelson en rijden naar de “Centre of New Zealand” (het geografische centrum van Nieuw Zeeland), maar daar aangekomen blijkt de heuvel, waarvan wij geacht worden om die op te klimmen, wel wat hoger is dan wij nu zin in hebben. Die laten we dus aan ons voorbijgaan.
We rijden het centrum van het dorpje weer in, en komen langs de juwelierszaak die de officiële eerste Lord Of The Rings-ringen heeft gemaakt. Niet veel te zien hier, alleen een plaquette met daarop voorgenoemde wapenfeit. We lopen van hieruit door het stadje om dit ook te bekijken, en langs wat OPEN winkeltjes.

We doen nog wat boodschappen, eten, en lopen ons planningsritueel af.