We worden duf maar op tijd wakker, we beginnen met een lijstje te maken met dingen die we vandaag in Auckland nog willen zien vandaag. Normaliter doen we dat op de avond ervoor, maar op de een of andere manier is dat er gisteren niet van gekomen… Het lijstje bestaat uit een aantal dingen die we te voet gaan doen, en daarna weer terug naar het hotel om vervolgens met de auto nog twee dingen te doen.

Het lijstje maken, aankleden, eten, etc. duurt vandaag wat lang, ik denk dat we nog even in het vakantieritme moeten komen ofzo. We zijn dus later dan we eigenlijk hadden gewild op pad.

Als eerste gaan we op weg naar Silo Park, wat vanuit het hotel het verste punt is, zodat we zo terug naar het hotel kunnen “werken”. Op weg naar Silo Park komen we door Queensstreet (door een kleine routewijziging), één van de grotere winkelstraten hier. We lopen dus af en toe ook even in en uit een winkeltje of zijstraatje in. We begonnen vandaag aan een droge wandeling, maar nu we op pad zijn begint het af en toe toch wel te regenen. Gelukkig zijn het hele kleine druppeltje en hindert het ons in ieder geval niet zo heel erg, en voor de grotere druppels hebben we allebei een regenjasje meegenomen.

Als we uit eindelijk in de buurt komen van Silo Park, lopen we door een wijkje waar heel veel visserijachtige bedrijven zijn, en waar verder heel veel “heavy construction” aan de gang is om er een chique wijk neer te zetten.
Waarschijnlijk omdat er visserijachtige bedrijven zitten, komen we toevallig ook de vismarkt tegen. Deze stond op het lijstje, voor mij geen must, maar als we er toch zijn, nemen we er snel even een kijkje.
Na de vismarkt dan toch echt bij Silo Park aangekomen. Hier staat een flink aantal enorme (oude) silo's, waarvan een aantal kleurig beschilderd. En volgens mij gebruiken ze het terrein hier ook voor evenementen. Wij zijn we gecharmeerd van deze fabrieksachtige elementen, dus we doen een uitgebreid rondje, waarin ik me verlies in het maken van “grootsheidswaanzin” van mijn artistieke foto's. Waarschijnlijk als ik ze achteraf bekijk zet ik er weer vraagtekens bij en worden ze nooit publiekelijk getoond. Ach, ik heb me weer even vermaakt.

Als we door Silo Park heen lopen, krijgen we een goed uitzicht op de Harbour Bridge (geen toeval, goeie planning). Tja, leuk, maar het heeft niet het groteske van de Harbour Bridge van Sydney. In dit havengedeelte ligt een aantal “knoeperts” van jachten, het maakt je toch nieuwsgierig wie zoiets nou kan betalen.
In het park staat ook een enorme stellage van 2 verdiepingen vanwaar je weer een goed uitzicht hebt op de wijk; natuurlijk moeten we daar even naar boven. Na het uitzicht in ons opgenomen te hebben is het tijd voor de lunch, dus doen dat op verdieping 1 van de stellage, waar men ook mooi een bankje heeft geplaatst. Gezellig onze eigen gesmeerde boterhammetjes opeten, we zijn natuurlijk wel Nederlanders, hè. En het scheelt gewoon tijd ipv in een restaurantje een lunch naar binnen werken.
We verlaten Silo Park, en lopen via de North Wharf verder. Hier zijn een hoop gezellige eettentjes en terrasjes. Ik kan me voorstellen dat het hier 's zomers, of als het niet regent best afgeladen druk kan zijn. Nu is in ieder geval het weer de spelbreker; het gaat af en toe harder regenen, en de jassen moeten er geregeld aan te pas komen.
Via de North Wharf komen we aan bij de Princess Wharf, waar weer allerlei kapitale plezierjachtjes liggen aangemeerd. We lopen door en we zien dat de Sky Tower, een markante toren alhier met zijn topje in de wolken begint te staan, we zien de wolken iedere minuut weer iets lagen komen. De regen komt ook steeds sneller naar beneden!

We gaan verder op ons lijstje, en daar vinden we Victoria Market, waar een markt is op zaterdag en zondag, maar waar ook wat winkeltje in omgeving staan, rondom de schoorsteen van een oude fabriek.
Hoe langer we lopen, hoe natter het wordt; zelfs regenjasjes kunnen hun grenzen, maar af en toe is het ook niet duidelijk waar nou het meeste vocht vandaan komt: van de regen of van het zweten. De temperatuur is namelijk nog wel gewoon goed, maar daarbij komt ook nog eens dat de straten hier lang niet allemaal vlak lopen. En dat is nog zwak uitgedrukt.
Als we bij Victoria Market aankomen zien we inderdaad geen markt, maar wel een mooi cluster van winkeltjes. Helaas waren er nog veel gesloten en werd er nog stevig verbouwd aan de winkeltjes. Geen reden om veel langer rond te hangen hier.
We plannen de snelste route weer terug naar ons hotel. Helaas is die over de meest hellende wegen die we hier kunnen vinden. Zere kuiten en knieën krijgen we er van, af en toe even stoppen om bij te komen...conditie van niks.

Bij het hotel aangekomen, heel even uitzweten en op adem komen. Daarna vertrekken we met de auto naar Mount Eden, één van de vulkaan-kraters die rondom Auckland liggen.
De weg er naartoe is makkelijk te vinden met de navigatie. Als we er zijn parkeren we de auto, en gaan de wandeling beginnen naar de “summit”. Helaas kunnen we niet naar boven rijden, want deze weg is sinds januari afgesloten voor auto's. Het is een weg die zich rond de heuvel naar boven kronkelt. Weer een aanslag op de kuiten… Onderweg naar boven zien we het uitzicht steeds weidser worden, dus we doen het niet voor niets. We halen de top zwetend en hijgend. Maar het is de moeite waard; dit is waarschijnlijk het mooiste uitzicht dat je op Auckland kunt krijgen.
We lopen rondom de krater, toch nog een stukje hoger. Het is verboden om in de krater te lopen, dus waarschijnlijk ook daardoor is deze heel mooi groen begroeid; we verwachten dat er elk moment een Teletubbie te voorschijn kan springen!
Hierop hebben we toch maar niet gewacht en willen het pad naar beneden gaan bedwingen. Helaas ontstaat er wat onduidelijkheid over of de route nu een rondje is, of dat we dezelfde weg terug kunnen lopen. Na wat gekibbel geeft Nora zich gewonnen, en we gaan er vanuit dat het een rondje is, en we dus als het ware verder moeten lopen. Als we zo'n 200 meter naar beneden zijn gelopen zijn we bij een parkeerplaats, maar het is niet onze parkeerplaats. Nu ga ik toch wel twijfelen, en tegen al mijn “man-zijn” in spreek ik deze twijfel ook uit. De blik van Nora doet mijn testosteron-spiegel nog verder dalen. We nemen SAMEN het besluit om alsnog toch maar voor de veilige route te kiezen. Wat wel als gevolg heeft dat we die 200 meter weer omhoog moeten lopen. We vertrekken om 17u zijn we weer boven en vertrekken dat via de veilige route naar beneden. Hier doen we zo'n 20 minuten over; zweet en regen vermengen zich weer in de kleding (ook omdat ik mijn jas vergeten was).
In de auto overleggen we wat we doen bij ons volgende punt, want dit is ook weer een vulkaankrater. Het voorstel met de meeste stemmen is geworden: zo ver mogelijk doorrijden, en als we dan nog verder moeten lopen naar de top…echt niet! Oftewel, even de luie toerist uithangen; na zo'n dagje vinden wij dit wel veroorloofd.

We proberen de krater te vinden op ons navigatiesysteem, maar One Tree Hill wordt niet gevonden. We komen er nu per ongeluk ook achter dat onze navigatie een touchscreen heeft; een stuk handiger met het intoetsen van de bestemming, en ook fijn dat we dat “nu al” ontdekken en niet na 20 dagen.
We toetsen maar even iets in wat in de buurt zou moeten liggen, en zo vinden we uiteindelijk toch One Tree Hill. En onze gebeden zijn verhoord, en we kunnen een metertje of 3 onder het hoogste punt parkeren. We genieten weer van het uitzicht; het landschap is hier ook weer mooi groen, en er lopen heel veel schapen. Mooi! Het uitzicht op de stad zelf is hier een stuk minder, maar dat is van ondergeschikt belang.

Na al dat moois op een makkelijke manier gade te hebben geslagen, gaan we weer terug naar ons hotel.

Hier frissen we ons een beetje op, en we gaan voor het eten zorgen. Nora heeft gekozen om bij Wendy's te gaan eten, een Amerikaanse keten geloof ik. Hier lopen we naar toe, weer een steile weg naar beneden af, die we straks dus weer op moeten. We eten hier, maar de verwachtingen waren hoger dan ze waar maakten. Wij vonden het geen concurrent van McDonalds...alhoewel er natuurlijk ook mensen zijn die McDonalds niet te vreten vinden.
Na het eten lopen we nog even door het bioscoop-complex om even te zien hoe dit eruit ziet. Grote bioscoop met veel zalen, en ook een entertainment afdeling, waar heel veel speelautomaten staan met een aantal concepten die ook nog niet eerder in een amusements-hal heb gezien. Eerlijkheidshalve kom ik daar eigenlijk ook nooit. Vooral het vissen in een tv-vijver vind ik er wel grappig uit zien.
We verlaten de enorm benauwde ruimte maar weer snel, we moeten nu toch echt weer terug naar het hotel: weer plannen maken voor morgen, anders zijn we weer te laat weg naar ons zin.
We mogen dus weer aan de klim afleggen, mooi dat we morgen weer op pad mogen naar een ander hotel, kunnen we af en toe lekker in de auto zitten, en we zijn eigenlijk ook wel toe aan natuur, na deze stadsdagen.
Heb er weer een lang verhaal van gemaakt, even kijken of ik nog tijd heb om foto's te plaatsen, maar kan ook zijn dat ze (weer) later komen. Sorry voor diegenen die erop zitten te wachten.