Maandag 18 mei – Yanakie (Wilsons Promontory National Park)

Om 8:15u verlaten we ons huisje om Wilsons Promontory National Park te gaan verkennen, we hebben alle benodigdheden op zak, inclusief een handig kaartje met daarop de wandelingen die wij vandaag willen gaan proberen af te ronden. Goede voorbereiding dus!
Die voorbereiding is thuis al begonnen, want ons huisje zit slechts vijf kilometer vanaf de ingang van het park. Nou ja, ze noemen het ingang, maar eigenlijk is het niet meer dan een poortje waar je een formuliertje moet pakken met de veiligheidsvoorschriften en waar ze aankondigen dat je door moet rijden naar het information center in Tidal River voor meer informatie... zo’n 30 kilometer verderop. Wij hebben op de route daarvoor al een wandeling op het oog, dus die gaan wij opzoeken. Tijdens het zoeken komen we al verschillende kangoeroes tegen die op, of direct naast de weg zitten. We zien ook een beest langs de weg zitten, waarover we nog even enige verwarring hebben wat het is, is het nu een wombat of een koala? Maar na nog wat beter gekeken te hebben komen we toch tot de conclusie dat het een wombat moet zijn. Hij heeft wat rare plekken op zijn huid waardoor hij een wat andere vorm lijkt te hebben dan normaal, wat mogelijk de verwarring veroorzaakt.
Het zoeken naar de wandelroute blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. We rijden eerst voorbij de plek waar wij vermoeden dat ie moet zijn, rijden terug, zien daar toch niks, stappen uit, en vinden uiteindelijk achter op een open gebied een bordje staan met een naam van een wandelroute. Helaas klopt de naam niet met de naam die wij op ons kaartje hebben staan, dus durven wij de route niet te lopen i.v.m. het feit dat er geen lengte van de route bij staat; en voor je het weet zit je in een route van een dag hier. We lopen dus een klein stukje en keren weer om; eerst maar eens naar het information center dan.
Als we in Tidal River aankomen en over de gezochte wandelroute informatie vragen, blijkt dat we wel op de goede plek waren. Het blijkt een oud bord te zijn dat nog niet vervangen is. Lijkt me sterk dat wij de eersten zijn die dit constateren.
Nou ja, dan maar eerst een wandelroute vanuit Tidal River. Wij kiezen voor de wandelroute naar Pillar Point, een klimmende route naar een hoog uitzichtpunt.

We volbrengen de wandelroute en genieten onderweg weer van al het moois dat Australië ons te bieden heeft.



We spotten wat vogels, waaronder een aantal kookaburra’s.

Na de wandeling voelen we het wel weer in onze benen met al dat klimmen. Op zich wel onhanding: Nora vindt omhoog lopen zwaarder, en loopt als een jonge hinde naar beneden, en ik vind omhoog weer minder erg dan omlaag. Dus we moeten met beklimmingen altijd goed op elkaars tempo letten, anders lopen we de hele tijd alleen.Na de wandeling is het inmiddels tijd voor de lunch, die nuttigen wij op een picknick-plekje in het “vakantiedorpje” Tidal River, want het is hier helemaal camping-minded. We worden veelvuldig lastiggevallen door de nodige lorikeets en andere gekleurde vogels, die denken een kruimeltje mee te kunnen pikken.

Na de lunch vertrekken we weer voor de volgende wandeling, Millers Landing Nature Walk. In het begin lijkt het pad wat eentonig, omdat het landschap niet veel veranderd, maar op het einde wordt ons geduld beloond, en komen we uit in een mangrove! Ook heel bijzonder om daar ineens te staan.

De terugweg blijkt ook ineens een stuk avontuurlijker dan de heenweg, want er staat ineens een wallaby op het pad waar we overheen moeten. Gelukkig door heldhaftig optreden van mij (een keer met een stok in de bosjes rammelen), springt het beestje de bosschages in en kunnen wij ons pad vervolgen.

Echter ligt het volgende avontuur al op ons te wachten, ik zie op het pad net voor me een grote slang voortkronkelen, en waarschuw Nora alvast, en roep: “Slang!” In plaats van dat ik hoor: “Aaaaargh!” of “Kijk uit!”, nee, mij werd medegedeeld: “Maak een foto dan!”. Dus…da’s ook weer duidelijk waar de prioriteiten liggen. Gelukkig is de slang zich (net als 99,9999% van de beesten hier) niet bewust van onze aanwezigheid, en vervolgd zijn weg langzaam weer in de bosjes.

Wij vervolgen onze weg richting auto met onze blik iets meer gefocust op kronkelende bewegingen.
Na deze wandeling gaan we weer naar de wandelroute waar we vanmorgen als eerste mee begonnen zijn, maar die we niet af durfden te maken. Het begint al richting zonsondergang te gaan, en de route is bedoeld om wildlife te spotten, en laat zonsopgang en zonsondergang nu de beste tijden zijn om beestjes te spotten. Komt weer goed uit dus…toevallig?!
We beginnen aan de wandeling, en zien op het open stukje veld waar we doorheen moeten al een aantal kangoeroes zitten. Ook zien we op twee plekken een wombat zitten. Bij eentje kunnen we heel dichtbij komen, en maken we even wat foto’s van, waarna we hem weer met rust laten en weer verder gaan.

Als we verder lopen zien we op steeds meer plekken kangoeroes de kop op steken. We lopen er letterlijk midden tussen. We volgen het pad, en als we omkijken, zien we dat we al een paar keer langs een aantal kangoeroes op misschien een meter afstand zijn gelopen die we niet een hebben gezien. We moeten de kangoeroes onderhand even opzij duwen om een landschapsfoto te kunnen maken zonder al te veel kangoeroes erop!

Zo nu en dan zien we ook nog wat wombats en de emoe is hier ook weer vertegenwoordigd. Het is weer genieten geblazen om al die beesten zo van dichtbij te mogen zien! We lopen de hele route, en als we weer bij het startpunt zijn, de open plek, zien we als kers op de taart ook nog eens een wombat met een baby-wombatje. Helemaal geweldig natuurlijk!

Na deze wandelroute begint de zon wel aardig te zakken, en we twijfelen dan ook of we route die we hierna nog wilden gaan lopen ook nog gaan doen. In het donker lopen is natuurlijk geen optie.
We rekenen even wat met de tijd die aangegeven wordt als geschatte looptijd, en laten daar de foto-video-factor op los, en we besluiten toch aan de wandeling, Cotters Beach, te beginnen, maar als we om een bepaalde tijd het eindpunt niet hebben bereikt, om dan zeker om te draaien om zeker te zijn van een verlichte terugkeer.

We lopen de route in recordtempo. Het pad loopt langs een klein watertje, richting het strand. Wederom een mooi pad met een bijna zonsondergang in de zee, en mooi met zonlicht nog terug bij de auto. We kunnen zelfs nog met zonlicht terug rijden naar ons huisje.
Het eten vandaag bestaat uit hotdogs, die we gisteren in de supermarkt gekocht hebben. Even zelf bakken, want zoals gezegd, geen eetgelegenheden hier “in town”.
Poeh, weer een vermoeiende dag, maar oh zoveel moois gezien weer!