Om de hitte wat voor te zijn is het vandaag weer vroeg dag voor ons hier op Sri Lanka. We gaan deze ochtend de Lions Rock beklimmen, en een beetje "koelte" kunnen we daarbij wel gebruiken, want de rock is zo'n 200 meter hoog.
Als we er zijn aangekomen zien we er wel tegenop, zowel letterlijk als figuurlijk. Het lijkt een zware klim bij de temperaturen die nu toch al weer heersen, 31 graden rond 8:00u volgens het metertje in de auto op de weg ernaartoe. En met wat hoogtevrees en het zien van de trapjes op het laatste stukje lijkt dat ook nog weleens een uitdaging te kunnen gaan worden.
Lions Rock is vroeger een paleis geweest, en is dus niet gewoon een stuk steen, maar er is van alles te zien. Onderaan zijn de trappen van marmer, en netjes aangelegd. Een makkie dus; ook nog geen last van vermoeidheid, dus dat scheelt.
We komen op een bepaalde hoogte een aantal fresco's tegen. Hoe hoger we komen hoe zwaarder het wordt natuurlijk. Maar we houden moedig vol! Op het laatste "platform" houden we even een korte pauze, want het zweet gutst toch wel van alle kanten langs ons lijf nu. Gelukkig zijn we niet de enigen die daar last van hebben. We zien menig toerist langsdruppelen...
Op dit platform wordt gewaarschuwd voor de hoornaars (nee, geen inwoners van Hoorn, maar de beestjes), en we merken dat een aantal gidsen hier dankbaar gebruik van maken. "No, we can't go up, because of the wasps. It's too dangerous!" horen we een aantal lokale gidsen zeggen tegen minimaal 2 busladingen toeristen, die vervolgens dus niet de laatste klim doen.
Wij gaan wel naar boven (zoals ook anderen zonder luie gids), dit is dus het moeilijke gedeelte, de ijzeren trappen zijn in de rots vastgemaakt, en je kijkt zo de diepte in. En dit is dan nog naar boven, naar beneden gaat straks helemaal scary worden...
Boven aangekomen eerst even bijkomen van deze inspanningen. Daarna kunnen we genieten van de vergezichten en de overblijfselen van het paleis, zoals het zwembad. Na hier even rondgelopen te hebben en de nodige foto's en video geschoten te hebben, moeten we toch echt weer aan de afdaling beginnen.
In het begin is de afdaling inderdaad niet zo'n pretje, maar het went snel. Het lastige is dat de metalen trap tweerichtingsverkeer is, en sommige mensen gewoon niet zo meedenkend zijn...en dan zul je je afvragen, wie? Dan zeg ik: Oui! Die! Dat hadden we ooit al geconstateerd in hun eigen land, maar buiten hun landsgrenzen doen ze het dus ook...
Uiteindelijk komen we veilig beneden aan. We gaan op zoek naar de uitgang richting parkeerplaats zoals Bandare ons opgedragen heeft, maar daar hebben wij natuurlijk weer wat moeite mee. We vinden het wel, maar dat had wat sneller gekund.
Na de beklimming gaan we weer terug naar het hotel. Hier gaan we snel zwemmen, ten eerste om af te koelen, en voordat ook de rest van het hotel terug is van hun dagje uit, en ook in het zwembad wil gaan ploffen, en de rust hier dus ook voorbij is. Wie? Oui, die!
Na het zwemmen gaan we nog even een stukje lopen in de straatjes bij het hotel; even kijken hoe de lokale bevolking woont. Als we vertrekken ziet de lucht er vrij dreigend uit, het ziet er naar uit dat het ieder moment kan gaan regenen. We durven dus niet te ver te gaan lopen. We proberen alleen gewoon even wat indrukken op te doen van de lokale omstandigheden.
Na onze kleine wandelingetje gaan we eten, niks speciaals, gewoon een hoofdgerecht, dat je hier vanaf zo'n 550 rupies (3 euro) hebt, en wil je het heel gek maken, dan ben je hooguit 1000 rupies kwijt... Je vraagt je af hoe ze het zo goedkoop allemaal klaar kunnen maken, het smaakt goed in ieder geval.
Na het eten komt er eigenlijk weer niet veel zinnigs uit...weer een pittige dag geweest, we beginnen de vermoeidheid toch wel weer te voelen, ondanks dat we in het begin het idee hadden dat het niet zo'n vol schema zou zijn...