Vanochtend wakker geworden in onze hut, tanden gepoetst met water uit een fles, en zo min mogelijk water gebruikt om te wassen, want wat een lucht! Je wordt er eerder viezer van dan schoner, hopen dat het in het nieuwe hotel allemaal weer normaal is en we de schade daar in kunnen halen.
Vandaag gaan we het Provincial Park Wells Gray bekijken. Voornamelijk de autoroute nemen, en viewpoints bekijken, en af en toe een korte wandeling hiernaartoe, alleen hele korte hike-jes vandaag: 10-15 min max.!
We rijden eerst tot het einde van de weg in het park, en gaan zo weer terug naar het begin van het park van viewpoint naar viewpoint. Als eerste Clearwater Lake, een groot meer, maar waar we maar een heel klein stukje van kunnen zien. Er is een viewpoint waar wel een groot deel van het meer te overzien is, maar dat komt niet door ons wandel-criterium van vandaag, zou een wandeling van minimaal 45 minuten betekenen, doen we dus niet.
Daarna weer verder naar het volgende punt Bailey's Chute, een waterval.
Volgende stop Ray Farm, een vervallen boerderijtje waar ooit blijkbaar iemand heeft geboerd. Nu dus totaal vervallen, en de resten staan leuk als afwisseling in het landschap, en geeft een leuk plaatje, maar bijster interessant is het niet. Toch een leuk wandelingetje (misschien iets boven ons criterium, maar ok, zien we door de vingers). Overigens krijgen we hier ook een vermoeden waarom het water in ons hotel zo stonk en raar smaakte. Er zit hier blijkbaar een bron, en bij Ray Farm zien we ook in een poeltje belletjes opborrelen, het water stroomt hier weg, maar er blijft ook allerlei neerslag achter, waaronder rood/bruin-spul. Op een bordje staat ook te lezen dat het water rijk is aan o.a. sodium, calcium, magnesium, IJZER, aluminium, zwavelzuur, etc. dus dat verklaart een hoop voor ons.

Van Ray Farm rijden we door naar The Mushbowl, een stukje stroomversnelling in de rivier, ook niet direct spectaculair, maar stond op de kaart, dus afvinken. Op weg hiernaartoe komen we nog even een beertje tegen die gezellig in de berm loopt te snoepen van de bloemetjes, natuurlijk camera's in de aanslag en schieten!



We zijn er nog niet voor 100% zeker van of het nu een zwarte beer is, of een grizzly, maar we neigen er toch naar dat het gaat om een grizzly. Da's wel handig dat we daar zo lang over doen om te weten te komen wat het nu eigenlijk is (NOT), want als je een beer tegenkomt in het bos, is je handelswijze afhankelijk van wat voor soort het is; als je aangevallen wordt bijvoorbeeld, moet je bij een zwarte beer terugvechten, en bij een grizzly moet je je voor dood houden.
Daarna naar Helmcken Falls, een waterval waar het water van 141 meter naar beneden komt gestort, een stuk indrukwekkender dan de vorige stops.

Op naar de volgende, wederom een waterval, Dawson Falls, dit keer gaat het niet om de lengte, maar om de breedte, Dawson is een zeer brede waterval, je vraagt je soms echt af wanneer het water eens op is, er komt zoveel voorbij stromen!

De laatste bezichtiging in Wells Gray, is Spahats Falls, wederom een mooie waterval, die ook van een behoorlijke hoogte gevallen komt. Opvallend was ook de omgeving waarin deze zich bevond, in een enorme canyon met hoge rotswanden.



Na beëindigen van de bezichtigingen van Wells Gray is het tijd om te vertrekken naar 108 Mile Ranch. We rijden over een mooie bergweg en kijken over veel groen uit (wanneer niet eigenlijk hier?!). De dorpjes die we zo nu en dan tegen komen worden steeds kleiner, en houten-hut-achtiger. Het lijkt af en toe meer op een trailer-park dan een dorp. We komen uiteindelijk aan in 108 Mile Ranch, ons hotel is eigenlijk een golf resort, en we hebben weer 'geluk', want vandaag is het restaurant gesloten ivm catering voor een evenementje hier, en moeten we onze heil ergens anders gaan zoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan, er is hier in het dorpje nog één andere hut die zich restaurant noemt, en daar zit iedereen, en dat leek ons sowieso niet zo'n geschikte tent. We zijn onderweg door 100 Mile House gereden, en dat leek ons wel een metropool (voor de mensen hier) en hebben besloten om daar maar even op zoek te gaan naar eten. Dat is uiteindelijk ook gelukt bij Red Rock Grill, het klinkt eigenlijk hipper dan het was.
Na lang kiezen uit het menu, hadden we beiden gekozen voor het zalm-gerecht, maar helaas kwamen ze na 10 minuten vertellen dat er geen zalm meer was, dus mochten we weer iets anders uit gaan zoeken. Dus toen maar iets anders uitgezocht, smaakte uiteindelijk ook prima.
'Kleine' irritatie vanavond wel weer met het eten...Nora is wat langzamer met eten (of ik ben gewoon wat sneller), maar dan komen ze mijn bord alvast voor m'n neus wegtrekken voordat Nora klaar is. Op zich zijn we dat hier al wel gewend, en daar heb ik geen zin in om daar iedere keer een probleem van te maken, als dat het gebruik hier is. Maar vandaag vroeg de serveerster meteen of ik nog iets wilde, en toen het antwoord nee was, kwam daar achteraan of ze de rekening kon brengen....pfff....volgens mij is er nog iemand aan het eten.... Lekker klantvriendelijk!
En nu ik toch effe bezig ben, ook een irri-factortje, de vraag 'Do you want your change?' als je niet gepast betaalt. Oftewel, zelf het initiatief nemen om fooi te krijgen vind ik gewoon brutaal. Lijkt mij eerder dat je zegt: 'Let me get your change.' En dat ik dan kan zeggen 'Keep the change!'. Het zal allemaal wel een gebruik zijn hier, maar het klopt niet volgens mij, hahaha!
Maar da's dan ook wel het enige wat we te klagen hebben over de Canadese mentaliteit, want waar we ook komen, zijn de mensen even aardig en behulpzaam!