Vandaag dus een lange reis op het programma. Maar eerst toch nog even een korte ochtendwandeling door het dorpje Whistler. Whistler is één van de plaatsen die een hoofdrol heeft gespeeld bij de olympische winterspelen van 2010, alhoewel Vancouver natuurlijk de naam droeg.

Het is wel duidelijk dat het winterseizoen ten einde loopt, de sneeuw begint op te raken, en niet alle pistes lijken meer open te zijn (sowieso niet voor ons weggelegd), maar het bruist er toch nog van activiteit van menig hippe snowboard-dude en mountainbike-gast die hier blijkbaar goed aan zijn trekken komt.

Na het laatste wandelingetje door Whistler de auto van het parkeerterrein opgehaald, en onze koffers van de hotelkamer naar de auto gesleept, en uitgecheckt. Hierna nog even naar de supermarkt wat spulletjes gehaald voor onderweg, en om 10:30u dan toch eindelijk echt onderweg voor de grote rit!
En een grote rit ging het worden; toen we thuis de rit al eens bekeken hadden, gaf google-maps een routebeschrijving aan van iets meer dan 5 uur aan, maar de TomTom dacht er ineens net iets anders over, en kwam met een geschatte tijd van zo'n 6,5 uur! Daarbij kwam natuurlijk ook nog dat er onderweg zo nu en dan ook nog wel eens even een keertje naar iets gekeken ging worden dus...dat werd een GROTE rit.
De rit was inderdaad lang, maar alles behalve saai! Van het ene landschap reden we in het andere. We hebben witte bergtoppen gezien, meertjes, snelstromende beken, groene weilanden, rotsen van allerlei verschillende kleuren en verschillende gesteenten, gewoon te veel om op te noemen.

Geregeld natuurlijk even uitgestapt voor een 'Kodak-momentje' (of is dit woord misschien samen met het bedrijf ter zielen gegaan?) Één van deze momenten was, dat we op een gegeven moment op een hoogte kwamen dat er tussen de bomen (gelukkig niet op de weg) een behoorlijk pak sneeuw lag, en er een uitkijkpunt was over een meer. Dit uitkijkpunt was slechts 400 meter lopen vanaf de parkeerplaats, dus camera's pakken en even een kort wandelingetje hier naartoe.......totdat je tot de conclusie komt, dat je bij elke stap zo'n 10% kans hebt dat je 40 cm wegzakt. Dus na een metertje of wat, toch maar een wijselijk besluit genomen om om te keren, tja, en dan gaat het mis! Nora besluit dan namelijk dat teruglopen wél snel moet kunnen en wil dus even snel een aantal meters terug sprinten, en hierbij komt zij haast hulpeloos tot haar knieën in de sneeuw te zitten, waarop ik meteen in een lach schiet van deze geweldige actie! Vooral het hulpeloos zorgde voor enige wrijving, maar alles is weer ok, we kunnen er weer om lachen, toch?!

Uiteindelijk zijn we om 18:00u aangekomen in Sun Peaks. Sun Peaks is net als Whistler een wintersport plaats, echter hier is het op het moment echt uitgestorven; geen sneeuw, geen mountainbikers, niks. We zagen alleen een bus Japanners aankomen zojuist. Er zijn heel veel hotels, behoorlijk wat restaurants, maar bijna alles is gewoon dicht. We waren blij dat we nog iets hebben kunnen vinden waar we iets hebben kunnen eten, zeker omdat we wat aan de late kant waren natuurlijk.
De hotelkamer die we hebben vandaag is trouwens wel behoorlijk groot, zit zelfs een keukentje in en alles. De kamer die we gisteren hadden, die zou er drie keer ingepast hebben, daar konden we niet eens de ruimte vinden om onze beide koffers tegelijk open te doen.
Morgen staat er weer een rit op het programma, dan één van 4 uur van Sun Peaks naar Revelstoke. We zijn net al aan het plannen geweest, want overmorgen zijn er eigenlijk heel veel hoogtepunten gepland (vanuit de gids), en als we er morgen alvast één een dagje eerder mee kunnen pakken, dan is de spreiding wat beter. Druk-druk-druk!

Bij deze willen wij nog even Bets en René bedanken voor de donatie van de extra foto-ruimte! We hebben nu zoveel fotoruimte, ik denk dat we eens moeten kijken of we 2 weken vakantie bij kunnen boeken om het vol te krijgen!