Om 7:00u schuiven we aan aan het ontbijt. Het schema laat het eens toe, aangezien we niet heel ver hoeven te rijden, en het eerste point of interest pas om 8:15u de poorten opent. Het is een zeer goed en uitgebreid ontbijt, maar we houden het weer eens simpel, want de hele de dag met een te volle maag op pad vinden we allebei niet zo prettig.
Om 8:30u staan we voor de poort van Kolmanskop, een verlaten mijndorpje waar de vele gebouwen die er staan veelal door het stuifzand zijn overgenomen. We beginnen met een korte sneak preview van het dorpje, voordat we de guided tour om 9:30u gaan bijwonen. Het zijn bijna te veel gebouwtjes om uit te kiezen. We lopen toch maar naar “rechtsboven” om straks het dorpje systematisch in zijn geheel te doorkruisen.
Misschien is Kolmanskop niet ieders cup of tea, maar wij genieten er vanaf de eerste minuut van. Omdat het zoveel leuke hoeken en gaten heeft met verlaten, met zand gevulde gebouwen heeft is het zeer fotogeniek. Ik voelde me meteen een topfotograaf en maak de mooiste foto’s. Achteraf blijkt dat allemaal wel mee te vallen, er zitten mijns inziens leuke foto’s tussen, maar het gevoel van topfotograaf is toch iets te hoog gegrepen.
We werken voor de guided tour al twee gebouwen af en zorgen dat we op tijd in “het casino” aanwezig zijn alwaar de tour gaat beginnen.
Een jongen die volgens mij een look-a-like van Klaas van der Eerden is, leidt ons rond in het dorpje. We bezoeken o.a. een bowlingbaan, de ijsfabriek, de slagerij en het winkeltje, en voorziet ons van de nodige informatie over de gang van zaken in de tijden dat het dorpje nog 380 vaste inwoners had. Mooi om zijn verhalen hierover te horen.
Na de tour gaan we weer zelf onze gang met het uitkammen van Kolmanskop. Zo kijken we zelf nog in o.a. het ziekenhuis, het huis van de arts en diverse andere huizen. Eigenlijk kunnen we er geen genoeg van krijgen, ware het niet dat het dorpje maar tot 13:00u te bezichtigen is. We maken de tijd dan ook helemaal vol. Wat wel resulteert in een aantal afgewaaide petten, zand in de ogen, en een gezandstraalde huid, want sjonge wat waait het hard, en wat vliegt dat zand om je oren!
Als we om 13u dus Kolmanskop verlaten en wat willen eten, doen we dat in de auto, want anders eten we meer zand dan brood. We parkeren de auto ergens en gaan weer eens ouderwets “pauperen” zoals we dat zelf in vakantie-jargon noemen: potten jam, pindakaas en Nutella op het dashboard, en onze boterhammen smeren met een plastic wegwerpmesje, dat op breken staat.
Na onze pauper-sessie rijden we naar Diaz Point, een punt waar de Portugese ontdekkingsreiziger Bartolomeus Dias een gedenkteken heeft achtergelaten: een groot kruis. Het kruis staat op een rots, en is via een brug te bereiken, ik bedoel, was via een brug te bereiken, want de brug is inmiddels verwoest door de storm die er rondom dit punt waait. Dezelfde soort storm die ons verhindert om de rots op te klimmen; iets te gevaarlijk. Het waait zo hard, dat er in plaats van alleen zand, nu ook kleine stukjes steen om je oren waaien, en af en toe pijnlijk in je gezicht terecht komen. Maar we zetten even door, want we willen toch even naar de zeehonden kijken die aan de overkant van dit punt op een klein eilandje zitten. We zien wel een groepje zitten, maar het is te ver om ze duidelijk te zien. Snel naar de auto dus, lekker veilig voor de vliegende steentjes. Vanuit de auto kijken we ook nog even naar de vuurtoren die vlakbij Diaz Point staat.
We maken nog een verder rondje, wat ons leidt naar een uitzicht op Halifax Island, waar zwartvoetpinguïns leven. Met verrekijker zijn ze nog net te spotten, maar dan moet je wel haast weten dat het pinguïns zijn.
Verder punten in het rondje zijn de Grote Baai en de Second Lagoon, waar we op twee plaatsen flamingo’s zien zitten.
Het rondje is over een gravelweg en toch nog wel een aantal kilometers, dus als we het voltooid hebben, gaan we weer richting het centrum van Lüderitz, waar we nog even door het stadje lopen en wat boodschappen doen.
’s Avonds eten we weer in het restaurant van het hotel, The Penguin Restaurant, deze keer op een betere plek, omdat we gereserveerd hebben. Overigens is het duidelijk dat het hier een stukje kouder is dan in het binnenland, er zitten zelfs mensen met hun jas aan ín het restaurant.
Na het eten bereiden we de route voor morgen voor, richting Sossusvlei, wat ook een fotogeniek hoogtepuntje moet gaan zijn.