Weer een vroege ochtendstart vandaag, 6:30u op pad, want we moeten nogal een eind rijden naar de Fish River Canyon. We hebben gisteren al een ontbijtpakketje besteld, want we zijn voordat het ontbijt geopend wordt in de lodge al op pad.
Iets over zessen rijden we weg met de ontbijtpakketten op de achterbank. We proberen zoveel mogelijk door te rijden om de belangrijkste bezichtigingen vandaag toch te kunnen bekijken, en voor het donker in de volgende accommodatie aan te komen. Een kleine bijkomstigheid is, dat we vandaag naar de supermarkt moeten om eten en drinken in te slaan.
Bij het wegrijden van de accommodatie worden we nog even verrast door een kudde gnoes die voor ons de weg oversteekt. Wat een machtig mooi gezicht!
Op onze route rijden we eerst langs Mariental, nog vlakbij de lodge vanwaar we vertrokken zijn, maar door het vroege vertrek is hier de supermarkt nog gesloten. We moeten dus sowieso doorrijden naar de volgende “grote stad”. De eerste stop is als we al een eindje op weg zijn, en de ontbijtpakketjes eens gaan bekijken. Er zitten diverse dingen in het pakket, veel te veel om even in één sessie naar binnen te proppen. Het wordt dus een ontbijt/lunchpakketje voor ons.
Als we net iets voor Keetmanshoop zijn, moeten we een afslag nemen naar het Quiver Tree Forest, ofwel het Kokerboomwoud. In Keetmanshoop zitten als het goed is minimaal 2 supermarkten, maar die moeten even wachten.
Bij het Kokerboomwoud spreken we af dat we goed op de tijd gaan letten, want anders verliezen we onszelf weer in het foto-en en video-en. Het lukt aardig, maar de kokerbomen fascineren ons toch bijzonder en als er af en toe tussen de grote stenen rare beestjes komen kruipen, is het moeilijk om heel strak aan het schema te houden. De beestjes zijn dassies, of Kaapse klipdassen volgens wikipedia. Het lijken kleine prairie hondjes ofzo. Nog even een weetje, de kokerboom is eigenlijk geen boom, maar een plant van het geslacht Aloë.
Als we de kokerbomen dan toch achter ons gelaten hebben, rijden we nog naar het even verderop gelegen Giant’s Playground. Hier staan grote blokken steen op elkaar gestapeld alsof er inderdaad een reus mee heeft zitten spelen. We lopen niet de hele route, maar kijken vanaf de parkeerplaats wat voor moois het allemaal is.
Na ons bezoekje aan Giant’s Playground rijden we door naar Keetmanshoop, we hebben de supermarkten snel gevonden, ze zitten in hetzelfde blok. Als we rondrijden om te kijken waar we de auto kunnen parkeren, worden we al meerdere malen door een local richting een plaats gewezen. We vertrouwen dit even niet en zoeken zelf een plaatsje. Als we de auto bijna geparkeerd hebben, sprint er een local tot voor onze auto en is ons aan het “helpen” met inparkeren door gebaren te maken, maar de auto stond eigenlijk al. Helemaal afgeleid door die pipo die ik voor mijn bumper heb, wijk ik af mijn normale routine, en vergeet de handrem erop te zetten, de auto rolt nog even richting stoepje. Heb het nu al gehad met die handige harries. Als we uitstappen komt het mannetjes naar me toe om een fooi te vragen voor zijn diensten, en dat hij wel op de auto zal letten dat er niks gebeurt. Het is niet echt een mededeling, maar een zeer opdringerige manier te dicht in je aura lopen hengelen. Na een zinloze (zeer korte) “discussie” geef ik toe en geef een paar muntjes, want we moeten zo naar binnen in de supermarkt en hij kijkt nogal geïnteresseerd of hij kan zien wat er nog in de auto ligt. Korte risicoanalyse lijkt me dat als hij nu wat muntjes heeft, hij geen andere plannen ontvouwt.
We gaan snel even de winkel in en proberen alles te vinden wat we nodig hebben. Helaas is de afdeling brood ondervertegenwoordigd in deze supermarkt en zullen we dus nog naar de andere supermarkt in het blok moeten ook. Een medewerker van de supermarkt pakt onze boodschappen aan en draagt deze mee naar de auto, ondertussen wacht Nora even in de winkel tot ik terug kom.
Als we bijna bij de auto zijn, zien we dat het mannetje dat de auto “bewaakt” voor ons, ineens een stuk of 6 vrienden voor onze auto heeft zitten. De man van de supermarkt vraagt wat er met onze auto aan de hand is, omdat er zoveel mensen omheen zitten. Een veilig gevoel geeft dat niet, als een local dat al vraagt. Als de boodschappen snel ingeladen zijn, komt het mannetje weer naar me toe en vraagt om meer geld, omdat er niks met mijn auto is gebeurd. Ja, da’s lekker… Ik besluit om de auto maar meteen weg te rijden en op een andere plaats, bij de andere supermarkt te zetten, maar niet voordat het mannetje weer  op een onnatuurlijke manier (voor mijn gevoel) zich naar de achterdeur van de auto probeert te begeven. Ik heb als ware ik Hans Klok in één beweging, de auto geopend, mezelf in de stoel geworpen, de deur bijna gelijktijdig dicht gegooid en de centrale vergrendeling in werking gesteld.
Als ik bij de tweede supermarkt parkeer, heb ik wederom 2 mannetjes aan m’n broek hangen. Ik probeer ze te negeren en we gaan nu ultra snel op de broodafdeling onze spulletjes halen. Als we de broodartikelen gevonden hebben, gaat Nora alvast bij de auto kijken of alles nog ok is, en ga ik de rij bij de kassa.
Als ik weer buiten kom na een te lange kassa-rij, blijkt alles wel ok te zijn, maar we willen zo snel mogelijk weg.
Ik begrijp wel dat als je niets hebt, dat je van alles probeert om aan geld te komen, maar deze intimiderende manier geeft ons toch even een naar gevoel en wekt niet echt empathie op.
We vervolgen onze reis naar Ai Ais, dit doen we door net voor Seeheim de afslag te nemen. Hier komen we voor het eerst op de gravelwegen terecht. Maar die blijken op deze route zeer behoorlijk te zijn. Het geeft iets meer lawaai, maar als je er rekening mee houdt (geen snelle stuurbewegingen en plots remmen), dan is er geen vuiltje aan de lucht. Het lukt ons dus ook om meestal de 80 km/u aan te houden (maximum op gravelwegen van onze verhuurmaatschappij).
Na een zware dag komen we dan toch aan bij het Ai-Ais Resort, de geschatte reistijd die we als informatie van de reisorganisatie hadden gehad lijkt niet echt te kloppen met de werkelijkheid; we hebben er echt enorm langer over gedaan, en we hebben toch opgelet dat we maar beperkte stops hadden.
Het was dan wel een zware dag, maar de landschappen zijn zo geweldig om in rond te rijden dat dat de pijn geheel te niet doet!