Amsterdam – Windhoek

Ik smokkel een beetje want eigenlijk zijn we al begonnen op 22 september, de reis naar Schiphol doen we op vrijdagavond. Om wat rustiger aan te komen op Schiphol gaan we in de middag weg, alhoewel we pas om 22:45u vliegen. We plannen het zo dat we op Schiphol nog wat eten en zo alle tijd hebben. Als we aankomen op Schiphol blijkt het een stuk rustiger dan we gewend zijn, we kunnen onze bagage zelf inchecken via de elektronische check-in. Waarschijnlijk door de mindere drukte is zelfs het beveiligingspersoneel is relaxed, dat zal wel komen omdat er geen rijen met sacherijnige mensen staat te wachten.

Nadat we door de bagagecontrole en paspoortcontrole zijn, gaan we een hapje eten bij de McDonalds; velen zullen hiervan walgen, maar uit praktisch oogpunt toch voor gekozen.
Als we de burgers naar binnen hebben laten glijden, doen we nog een rondje taxfree, althans dat willen we, maar veel winkels zijn al gesloten of staan op het punt om te sluiten. Jammer, maar eigenlijk toch niks écht nodig.
We kunnen boarden voor we het eigenlijk in de gaten hebben, en in een vloek en een zucht zitten we op onze plekken in het vliegtuig. Het wordt nog even spannend als er twee marechaussees langslopen naar achterin het vliegtuig. Uiteindelijk komen ze al vrij snel weer terug en zullen we dus nooit weten wat er nu eigenlijk gaande was.
Niets houdt ons nu meer tegen om te vertrekken naar Windhoek. We vliegen met KLM en hebben een tussenstop op Luanda, Angola.
Tijdens de vlucht wordt er via de intercom geïnformeerd of er een arts in het vliegtuig is. We zien dat een man zich kenbaar maakt en hij verdwijnt naar achteren in het vliegtuig. Daar is hij een hele tijd gebleven. Uiteindelijk wordt voor de tussenlanding in Luanda de passagiers gevraagd om een van de gangpaden vrij te houden voor een arts die vanaf de luchthaven binnen zal komen, en om de patiënt naar buiten te kunnen vervoeren. Bijna iedereen geeft daar wel gehoor aan, op een stel fransozen die de hele reis al irritaties opwekken na. Hen moet het nog een aantal keer meer gevraagd worden.
De patiënt wordt uit het vliegtuig gedragen, en met enige vertraging vertrekken we toch richting Windhoek.
Onderweg weet de stewardess ons te vertellen dat er niet genoeg landingsverklaringen zijn die ingediend dienen te worden voor het binnentreden van het land. Normaal kun je die dan rustig in het vliegtuig invullen, maar nu moet we op de luchthaven op zoek en deze daar in een overvolle, bloedhete hal in gaan vullen. Hierdoor en door een nieuwe (inefficiënte) methode van registratie doen we er bijna 1,5 uur over om door de douane te komen.
Als we toch door de douane zijn geraakt kunnen we op zoek naar onze transfer naar de autoverhuurmaatschappij, gelukkig zien we snel iemand met een bordje “Van Gannip” en gaan er maar even vanuit dat wij dat zijn. Hij weet ons te vertellen dat onze transfer al vertrokken is, maar dat dat geen probleem is, want hij staat nog te wachten op mensen uit Qatar en dan kunnen we daar mee meerijden. Dat lijkt ons geen goed plan aangezien we net voordat we de douane rij hadden verlaten, gezien hadden dat er een vliegtuig uit Qatar landde….deze passagiers stonden dus net in die 1,5 uur durende rij. Hij pleegt even een telefoontje om wat te regelen. Vervolgens geeft hij geen uitslag over het telefoontje; dan zelf maar weer informeren. Ze sturen een chauffeur vanaf het kantoor en die is er in 30 min. Het wachten hierop geeft ons de tijd om even te pinnen, en een Simkaartje voor de telefoon te regelen. Echter kunnen we dit op ons gemak doen, want de chauffeur komt na een uurtje pas opdagen.
Hij rijdt ons netjes de 50km naar de verhuurmaatschappij, waar we de nodige formulieren tekenen en een instructievideo over de veiligheid met de auto in Namibië. Mooi, we denken nu snel zelf op pad te kunnen met de auto. Fout, met wat vertragingstechnieken duurt het nog even voordat we de auto uitgelegd krijgen en op bestaande schade kunnen controleren.
Al met al een hoop weggegooide tijd, nu dus maar snel naar de eerste accommodatie. Het is even zoeken in Windhoek, maar uiteindelijk vinden we Vondelhof Guesthouse toch.
We worden door een Nederlands sprekende gastvrouw netjes van alle benodigde informatie voorzien. De afspraak die we met de “agent” hebben om de route uit te leggen hebben we morgenvroeg i.p.v. vanmiddag. In het begin zijn we hier niet zo blij mee, maar door het tijdspad van vandaag misschien wel beter.
We gebruiken de rest van de tijd nog even om wat boodschappen te doen in een winkelcentrum in de buurt.
We gaan ’s avonds eten bij Joe’s Beerhouse, waar we allebei een gerecht bestellen met lokale soorten vlees, waarschijnlijk gaan we bijna alles wat op ons bord ligt de komende weken nog meerdere malen in het wild fotograferen; en het smaakt niet slecht!
We rijden terug naar ons overnachtingsadres en proberen even bij te komen van de lange reisdag, want met die paar uurtjes halve slaap in een krappe vliegtuigstoel is het in ons hoofd nog gewoon vrijdag…